Roosmarijn maakte docu 'Hanky Panky Goodbye' over Asian Hate: "Dit speelt ook in Nederland"

Ander uiterlijk

Roosmarijn werd geadopteerd uit Korea en groeide op in een witte omgeving in Bloemendaal. In de documentaire Hanky panky goodbye vertelt ze dat ze zich als kind vaak 'anders' voelde doordat ze gepest werd met haar uiterlijk. Zo kreeg ze regelmatig opmerkingen als 'kankerchinees' of 'spleetoog' naar haar hoofd geslingerd. Het zorgde ervoor dat ze op een gegeven moment wenste dat ze blond haar en blauwe ogen had. "Ik heb een tijd - en dat klinkt heel triest - een zonnebril gedragen, omdat mensen dan mijn ogen niet zagen", biecht ze op in de docu.

Bewustwording

Sinds de coronapandemie is het racisme en de haat tegen Aziaten alleen maar toegenomen. Hoewel Roosmarijn niet graag over haar verleden praat, wil ze nu toch haar ervaringen met Asian hate delen. "Ik hoef niet als slachtoffer te worden neergezet, maar ik wil een stukje bewustwording", vertelt ze aan Fernando in Start. "Ik hoop dat andere jongeren dit niet hoeven mee te maken."

Hanky Panky Shanghai

De titel van de docu, Hanky panky goodbye, komt van het kinderliedje Hanky Panky Shanghai dat tot voor kort nog vaak op scholen werd gezongen om iemands verjaardag te vieren. Hoewel dat op het eerste gezicht misschien een onschuldig liedje lijkt, gaf het Roosmarijn, voor wie dit ook op school werd gezongen, juist het gevoel anders te zijn. In de docu spreekt Roosmarijn hierover met Yuan Druijff van stichting Asian Raisins die een campagne tegen het liedje is gestart. "De juffrouw zei tegen mij: we gaan nu 'Hanky Panky Shanghai' zingen, maar jij hoeft geen spleetogen te trekken, want die heb je al."

Typecasting

Roosmarijn spreekt in de documentaire ook met mensen met een Aziatische achtergrond die werken in het Nederlandse medialandschap. Helaas zijn dat er maar weinig, terwijl het juist zo belangrijk is om je als kind te kunnen herkennen in personages in films of series. Roosmarijn merkt zelf ook dat ze vaak voor 'typische Aziatische rollen' wordt gecast, zoals als medewerker van een nagelsalon of Chinees restaurant, ook al is ze zelf niet eens Chinees. "Ik heb het een paar keer gedaan, anders had ik geen werk", vertelt ze daarover in de docu. "Maar als ik nu word gevraagd voor medewerker in een massagesalon, dan doe ik dat niet. Want wij zijn zoveel meer dan alleen die typische rollen die ze schrijven."

Verbetering

Gelukkig merkt Roosmarijn wel verbetering op het gebied van Aziatische representatie in het Nederlandse medialandschap. Zo is ze binnenkort te zien in de film Tatta's. Daarin speelt ze de rol van Trisha, een personage dat niet per se geschreven is voor een Aziatisch persoon. "Ik zie het als een verbetering dat ik ook casting mag doen voor andere rollen dan typisch Aziatische rollen. Dus ik ben heel erg blij."