Sylvan (24): "Mijn ongeluk leerde me dat je nooit te lang je dromen uit moet stellen"

''Het was zaterdagmiddag, begin oktober 2017. Ik deed mee aan de finale van het Nederlands kampioenschap motorcross in Axel. Motorcrossen was altijd mijn passie en iets wat van huis uit met de paplepel werd ingegoten.

In de tijdtraining van de wedstrijd kwam ik in aanraking met een andere rijder in de lucht, waardoor ik de controle over het stuur verloor en op de grond viel. Meestal kan je bij zo'n val de klap opvangen door een koprol te maken, maar op die baan was het zand erg los waardoor ik dubbel klapte en niet door kon rollen. Het was een bizar moment, want ik viel wel vaker en normaal gesproken voelde ik een beetje pijn en stond ik gauw weer op. Dit keer was het anders. Toen ik probeerde op te staan, merkte ik dat mijn benen niet meewerkten. Toen raakte ik wel even in paniek, maar ik dacht ook: ach ik sta zo weer op en dan maak ik die wedstrijd gewoon af.

Dat ging allemaal anders. Op dat moment was mijn rug gebroken en ik voelde geen pijn. Het duurde een hele tijd voordat de ambulance kwam. Het moment dat ik in het zand lag, was ik in shock en leefde ik in een waas. Uiteindelijk ben ik op de brandcard gelegd en hebben ze me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Gent gebracht.

Mijn vader was die dag bij me en heeft meteen mijn moeder gebeld, die toen vanuit Friesland naar Gent is gekomen. In het ziekenhuis moest ik allerlei testen ondergaan om te kijken wat er aan de hand was. Ze keken tot waar ik nog iets voelde. Ik voelde vanaf mijn benen tot mijn borst niets meer. Ik besefte toen nog niet helemaal wat er precies met me aan de hand was, maar je moet het dan maar over je heen laten komen. Een aantal dagen later kreeg ik de uitslag van de tests. De dokters vertelden me dat ik een dwarslaesie had. Het eerste wat ik zei was: 'Oke, wanneer gaat dat over?' Ik had namelijk geen idee wat een dwarslaesie precies was. Toen de dokters me vertelden dat de kans dat ik ooit nog zou kunnen lopen, heel klein was, begon het tot me door te dringen dat het echt serieus was.

Na vijf dagen werd ik van het ziekenhuis in Gent naar het ziekenhuis in Groningen gebracht. Daar heb ik uiteindelijk 2,5 week gelegen en vervolgens ging ik naar een revalidatiecentrum waar ik uiteindelijk drie maanden heb doorgebracht. Eind februari mocht ik weer naar huis toe. De garage waar voorheen de crossmotoren stonden, was nu omgebouwd tot een aangepaste plek voor mij.

Ik kan me nog steeds niet precies herinneren hoe ik alles heb opgepakt in de periode na mijn ongeluk. Wat ik wel wist, is dat ik mijn studie grafisch ontwerpen af wilde maken. Het gaf me een doel om naartoe te werken en dat hield me bezig. Gelukkig kon ik na mijn afstuderen blijven werken bij mijn oude stagebedrijf, dat zorgde voor wat stabiliteit en dwong me om bezig te blijven. Het was belangrijk voor mij om niet in een neerwaartse spiraal terecht te komen en ik denk dat mijn doorzettingsvermogen daarbij heeft geholpen.

Ik ben gestopt met revalideren. In het begin heb ik van alles geprobeerd en ben ik zelfs naar een privékliniek gegaan die ik zelf moest bekostigen. Ik kon het gewoon niet geloven dat ik nooit meer zou kunnen lopen, dus ik probeerde alles uit. Maar het kostte me uiteindelijk ook enorm veel geld en op een gegeven moment had ik er genoeg van.

Ik heb nu mijn eigen reclamebureau en daar ontwerp ik onder andere motorcrossstickers. Het bedrijf gaat supergoed en daar ben ik wel trots op. Vroeger wilde ik altijd al mijn eigen reclamebedrijf en ontwerpen, dus ik ben blij dat dat gelukt is.

Af en toe ga ik nog weleens kijken bij het motorcrossen, maar wanneer ik daar ben, ben ik er al snel klaar mee en ga ik liever naar huis. Het is toch heel erg confronterend om naar iets te kijken wat ooit mijn grote passie was en wat ik nu niet meer kan. Sportief ben ik wel nog steeds. Ik handbike bijvoorbeeld veel, dat is een beetje mijn nieuwe sport geworden.

Na het ongeluk werd mijn leven compleet anders. Het heeft me geleerd dat je niet te lang moet wachten als je graag iets wilt doen. Vroeger dacht ik vaak: dat komt later wel. Nu probeer ik anderen ook mee te geven dat je nooit te lang je dromen uit moet stellen, want je leven kan letterlijk in één klap veranderen.''

- Sylvan (24)