Ahmed (30): ''Ik ben geen gelukzoeker, maar iemand die een positieve bijdrage wil leveren''

''Ik kom oorspronkelijk uit Syrië, maar kwam door de oorlog in Nederland terecht. Zo'n 6 jaar geleden begon mijn leven in Friesland. Na een jaar de taal te hebben geleerd, begon ik aan mijn studie Technische Bedrijfskunde aan de Hogeschool Utrecht (HU). Ik werd bekend als de eerste Syrische student aan de HU. Het was moeilijk om daar een woning te vinden dus moest ik elke dag vijf uur reizen om naar school te gaan.

Terwijl ik bezig was met mijn studie, speelde natuurlijk de situatie in Syrië ook in mijn achterhoofd. De grootste uitdaging was dan ook om gefocust te blijven op mijn studie terwijl er daar bommen vielen in het gebied waar mijn familie verbleef. Ik stelde mezelf elke dag dezelfde vraag: ga ik mijn familie nog wel terugzien? Ook de negatieve opmerkingen over Syrische asielzoekers maakten het niet makkelijk om mijn rust te vinden: we werden veelal bestempeld als gelukszoekers. Ik zou hier alleen maar gekomen zijn om de banen van mensen in te pikken. Die verhalen die je hoort, raken je gewoon als mens. Ik wilde bewijzen dat ik geen gelukzoeker ben en een positieve bijdrage kan leveren aan de maatschappij. Het was zwaar, maar ik had één doel voor ogen: mijn studie afronden en een goede toekomst opbouwen in Nederland.

Nu, vijf jaar later, kan ik met trots vertellen dat ik mijn HBO bachelor heb afgerond. Ik woon nu al een tijdje in Hilversum en ben vanaf september bezig met de master Data Driven Business aan de HU. In Syrië volgde ik een economische studie, dat is dan ook de reden dat ik voor deze master heb gekozen. In 2021 hoop ik ook weer echt contact te hebben met mijn medestudenten. Ik woon al jaren alleen en ben het gewend om op mezelf te zijn, maar mis het sociale contact nu toch wel echt.

Zodra ik mijn studie heb afgerond, hoop ik als finance-analist aan de slag te gaan bij een bedrijf dat open staat voor mijn achtergrond en voor wie ik ben. Ik zie mijn toekomst namelijk gewoon in Nederland. Dit land heeft me zoveel gegeven, ik wil daarom graag iets terugdoen.

Naast het behalen van mijn professionele doelen hoop ik ook echt om een keer naar Syrië te kunnen gaan en mijn ouders weer te zien. Ik spreek ze wel via WhatsApp, maar ik heb ze al acht jaar niet in het echt gezien. Toch ben ik nog een beetje bang om te gaan. Ze wonen in Aleppo en hoewel het daar relatief gezien veiliger is geworden, blijf je altijd met de angst leven dat er op ieder moment iets verkeerd kan gaan. Dat zal ik dan aan de kant moeten zetten. Als ik zo blijf denken, dan zal ik mijn ouders nooit weer zien.''

- Ahmed (30)