Nina (26): “Ik help vluchtelingen op Lesbos door met hen hard te lopen”

“Ik geef sinds anderhalf jaar hardlooptrainingen aan vluchtelingen op Lesbos in Griekenland. Ik merk dat het hen enorm motiveert en helpt te ontspannen. Ze hoeven even niet te denken aan alle ellende in het kamp.

Eind 2018 las ik een heel inspirerend artikel over Estelle Jean, de oprichter van Yoga and Sports For Refugees. Daarin vertelde zij hoe ze vluchtelingen motiveert door middel van hardlopen, omdat sport voor veel mensen de perfecte manier is om te werken aan je mentale en fysieke gezondheid.

Naar aanleiding van dat artikel besloot ik om voor zeven weken naar Lesbos te gaan. Ik wilde graag mijn passie voor hardlopen delen met de vluchtelingen en om ze op die manier te helpen. Na die zeven weken ben ik naar huis gegaan om mijn master te halen, maar ik kwam er al snel achter dat ik nog zo erg verbonden was met wat er op Lesbos gebeurt dat ik heb besloten om terug te gaan. Nu, een jaar later, ben ik hier nog steeds.

Ik had nooit gedacht dat we als hardloopgroep zo’n hechte band met elkaar zouden opbouwen. Mijn groep bestaat uit alleen maar jongens en ik zie hun echt als mijn kleine broertjes. Ook onderling is iedereen heel close. De meesten zijn helemaal alleen naar Lesbos gekomen, maar doen nu alles samen.

Voordat ik naar Lesbos ging, wist ik niet zoveel over vluchtelingenwerk. Maar wat me opviel, was dat vluchtelingen in de media vaak werden afgeschilderd als ‘gelukszoekers’. Dat maakte me nieuwsgierig. Ik wilde graag met vluchtelingen in gesprek gaan om te zien wat hun beweegredenen zijn.

Ik had van te voren allerlei verwachtingen over het vluchtelingenkamp op Lesbos, maar je kunt je er weinig bij voorstellen zonder het met je eigen ogen gezien te hebben. Ik zag mensen die ondanks alle ellende toch het beste ervan proberen te maken. Mensen die douchen met waterflessen, en daar ook nog een grapje over maken en mensen die thee moeten zetten op een houten vuurtje, maar jou wel altijd een kopje thee aanbieden.

Toen ik hoorde dat er brand was in kamp Moria, was mijn eerste reactie meteen om ervoor te zorgen dat alles goed is met mijn jongens. Ik moest er gewoon voor zorgen dat al mijn kleine broertjes veilig waren. De mensen die we konden helpen, hebben we ook echt geholpen. We hebben ze onderdak gegeven in onze gym buiten het kamp, maar dat was wel erg moeilijk. De wegen naar het kamp waren volledig afgesloten, niemand kon er in of eruit. We gingen letterlijk met tassen vol spullen over de bergpaadjes naar onze gym om iedereen van eten, drinken en spullen te voorzien. Het voelde echt als een oorlogssituatie.

Ik ben het meest trots op het feit dat we als hardloopgroep zo hecht zijn geworden. Dat werpt nu tijdens de coronacrisis zijn vruchten af. De vluchtelingen hebben echt steun aan elkaar op momenten waarin ze het moeilijk hebben. Het is superbelangrijk dat je in zo’n slechte situatie mensen om je heen hebt die je helpen en die je kunt vertrouwen.

Ik zal voor de rest van mijn leven verbonden blijven met de mensen hier en met vluchtelingen in het algemeen. En ik zal me altijd in blijven zetten om het beeld dat mensen bij vluchtelingen hebben te verbeteren.”

- Nina (26)