Gwen (24): "Mijn grootste doel is ervoor zorgen dat mijn werk niet meer nodig is"

"Omdat ik me er niet thuis voelde, besloot ik Enschede te verlaten voor Amsterdam. In Enschede heb je wel mensen met verschillende etnische achtergronden, maar die zag je eigenlijk niet terug op belangrijke plekken, zoals voor de klas, bij de gemeente of bij de politie. Ik had nooit het gevoel dat ik daar iets kon bereiken of dat ik gehoord werd.

Dat ik me daar niet thuis voelde, komt ook door een mix van verschillende gebeurtenissen. Zo ontdekte ik op latere leeftijd bijvoorbeeld dat een oud-basisschoolvriendinnetje in mijn vriendenboekje had geschreven: 'Gwen, ik vind je heel erg lief, maar je bent zo bruin.' Een ander voorbeeld is mijn nichtje, die nog steeds in Enschede woont. Ze stond laatst op de bus te wachten en toen kwam er iemand langsgereden in een auto die apengeluiden maakte. Door dat soort dingen is het voor mij duidelijk dat er in Enschede geen toekomst voor mij is. Wel blijf ik hoop houden voor de volgende generaties. Ik ben ervan overtuigd dat er ook in Enschede bewustwording zal komen in de toekomst.

In Amsterdam begon ik na wat omwegen aan de opleiding Culturele Maatschappelijke Vorming (CMV). Ik had er eerst mijn twijfels bij, maar toen ik eenmaal begon, zag ik eindelijk docenten die ook op mij leken, met soortgelijke culturen. Ook zij herkenden zich in de verhalen die ik vertelde. Ik leerde mezelf beter kennen tijdens mijn studie en kwam erachter dat ik meer kon bereiken dan altijd tegen me gezegd werd.

Op de basisschool kreeg ik het advies voor vmbo-kader. Ik dacht: hoe kan dit? Oké, door mijn dyscalculie kan ik niet goed rekenen, maar ik was niet slecht in school en vond het ook heel erg leuk om te leren. Toch durfde ik niet tegen het advies in te gaan, omdat ik aannam dat de leraar gelijk had en omdat ook mijn ouders er niet tegen ingingen. Ik heb best veel moeten klimmen om te komen waar ik nu ben.

Inmiddels ben ik docent op het hbo en ik geef ik les op de opleiding Social Work. In het vak dat ik geef, gaat het vooral over maatschappelijke vraagstukken. Ook werk ik voor de organisatie SESI, die onder andere programma's organiseert voor studenten van de Hogeschool van Amsterdam (HvA), gericht op sociale rechtvaardigheid, maatschappelijke betrokkenheid en studentbetrokkenheid.

Amsterdam loopt vaak voor op de rest van Nederland als het gaat om dingen als opkomen voor sociale rechtvaardigheid, maar er moet ook hier nog veel gebeuren. Daarom maak ik me via SESI vooral hard voor kansengelijkheid in het onderwijs door middel van het organiseren van verschillende projecten en bijeenkomsten. Een daarvan is 'ROOTS!', waarmee we ons richten op het bespreekbaar maken van onderwerpen als racisme en het slavernijverleden, en hoe die systemen uit het koloniale verleden nog steeds in stand blijven. Ook heb ik een tijdje terug meegewerkt aan het project 'DEAR WHITE HVA', waar ik met ontzettend veel trots op terugkijk. Daarmee wilden we de HvA laten inzien dat ook de school te maken heeft met institutioneel racisme.

Ik werk ook voor de Stichting Sitara, die zich bezighoudt met het vergroten van kansen van kinderen in Amsterdam. Daarvoor geef ik trainingen op basisscholen, waarin we het hebben over thema's als identiteit en opgroeien met verschillende culturen. Ik wil de kids vooral duidelijk maken dat we allemaal verschillen, maar dat anders zijn niet erg is. Daarnaast wil ik hen meegeven om nooit de hoop op te geven, ook als ze zich niet vertegenwoordigd voelen. Met de juiste motivatie en het vinden van een community die wel naar je luistert, kan je er nog steeds komen.

Dat ik zo ver ben gekomen, komt door de rolmodellen die ik hier in Amsterdam heb gehad. Als je mij vroeger had verteld dat ik op mijn 24ste voor de klas zou staan op het hbo, dan had ik je nooit geloofd. Ik wil daarom ook een rolmodel zijn voor jongeren en hen meegeven om open te staan voor de verhalen van anderen en om naar elkaar te luisteren.

Het klinkt misschien raar, maar mijn grootste toekomstdoel is ervoor zorgen dat mijn werk niet meer nodig is. Dat zou het geval zijn als de volgende generatie niet meer te maken heeft met dingen als kansenongelijkheid en uitsluiting en als ze ook iets kunnen bereiken zonder zich zorgen te hoeven maken over zogenaamde ideaalbeelden die hen opgelegd worden. Ik hoop op een wereld waarin iedereen gelijk is. Als ik daardoor werkloos zou worden, dan liever vandaag dan morgen, haha."

- Gwen (24)