Jo-Ann (27): "Ik voel me niet meer verbonden met de Nederlandse maatschappij"

Het leven in Spanje is heel anders dan in Nederland. Mensen met ADHD hebben vaak moeite met tijdsbesef en er is altijd een soort muur waar je tegenaan loopt voordat je ergens aan kunt beginnen. Het kan soms uren duren voordat het lukt om met iets te starten. In Nederland kan dat voor problemen zorgen, maar in Spanje is het heel normaal om de tijd te nemen voordat je ergens aan begint. In restaurants vragen ze bijvoorbeeld nooit of je al klaar bent met eten, terwijl dat in Nederland wel gebeurt. Spanjaarden blijven nog uren zitten na hun lunch of diner. Voor mijn herstel was het heel belangrijk om dit leeftempo te ervaren. Ik begrijp nu beter wie ik ben, hoe ik functioneer en wat ik nodig heb.

Wat ik in Spanje heb geleerd is dat rijkdom en succes voor mij te maken hebben met hele simpele dingen. Ik houd van goed weer en een langzaam leeftempo. Dat zijn dingen die ik in Nederland heb gemist. Ik vind het bijvoorbeeld fijn om lekker de tijd te nemen en urenlang te koken. Zo leef ik meer in het hier en nu. Daarnaast ben ik erachter gekomen dat ik niet heel succesvol hoef te zijn in mijn werk, tenzij dat succes ervoor zorgt dat ik me vrij voel. Die vrijheid voel ik wanneer ik genoeg geld heb om mijn eigen ding te kunnen doen, zoals reizen. En dat is de enige reden waarom ik nog veel wil werken.

Ondanks mijn fijne ervaringen met de leefstijl in Spanje weet ik ondertussen wel dat ik niet in Europa wil blijven. In Nederland heb ik mij altijd 'de ander' gevoeld. Vanwege mijn huidskleur word ik er anders behandeld. Daardoor heb ik altijd het gevoel gehad dat ik me moest bewijzen. Ook in Spanje is er sprake van discriminatie en onwetendheid, en dat heb ik gevoeld. Ik voel me dus niet meer verbonden met de Nederlandse maatschappij en tegelijkertijd voel ik me te gast in Spanje.

Vroeger had ik het gevoel dat ik me moest bewijzen. Ik wilde laten zien dat ik ook een Nederlander was en dat ik erbij hoorde. Nu heb ik niet meer de behoefte om mensen te overtuigen van mijn plek in hun land. Ik ben erachter gekomen dat ik graag in een omgeving wil leven waar mensen van kleur in de meerderheid zijn. Daarnaast wil ik dat er naar elkaar wordt omgekeken. Dat community-gevoel mis ik in Europa. Voor mij is het belangrijk dat ik in een warm land woon, zowel in temperatuur als in de omgang tussen de mensen.

Veel van mijn onzekerheden en trauma's zijn verbonden aan mijn jeugd in Nederland. Een voorbeeld hiervan is het jaarlijkse Sinterklaasfeest. Voor veel kinderen is dit een leuke gelegenheid, maar ik heb er nare herinneringen aan. Voordat ik naar Spanje verhuisde, ging ik daarom elk jaar op vakantie rond 5 december. Ik wilde gewoon niet getriggerd worden. Mijn grootste droom is om moeder te worden, maar met de ervaringen die ik heb kan ik niet met zekerheid zeggen dat ik mijn kinderen een veilige toekomst kan bieden in Europa. Ik wil niet dat zij meemaken wat ik heb meegemaakt. Ik wil dat ze opgroeien op een plek waar ze zich niet anders voelen en waar ze de vrijheid hebben om te doen wat ze willen doen.

Om die droom waar te maken ga ik volgend jaar samen met mijn partner toch tijdelijk in Nederland wonen. Maar alleen met het vooruitzicht dat ik daarna voorgoed weg kan. Ik wil mijn carrière opstarten bij een Nederlands bedrijf zodat ik vervolgens op afstand kan werken. Daarna willen mijn partner en ik door Zuidoost-Azië en Latijns-Amerika reizen. Ons doel is om daar een land uit te kiezen waar we willen settelen en een gezin willen stichten. Hopelijk is dat in een huis aan het strand waar ik elke dag palmbomen zie."

- Jo-Ann (27)