Shamira (18): "Mijn haar viel uit, maar komend jaar wil ik geen pruik meer dragen"

"Ik was een tijd terug aan het shoppen in de stad. Toen ik in een pashokje in de spiegel keek, zag ik ineens allemaal haartjes achterop m'n hoofd rechtop staan. Toen ik goed keek, zag ik m'n eerste kale plek. Ik heb m'n moeder opgebeld, ben daarna meteen naar huis gegaan en heb alleen maar liggen huilen.

Het haarverlies begon onschuldig. Ik dacht: misschien blijft het hier bij. Maar de volgende dagen had ik borstels vol haar en kon ik niet eens meer met m'n handen door m'n haar gaan zonder dat ik hele plukken vast had. Toen er meerdere kale plekken verschenen, heb ik mezelf echt thuis opgesloten. Ik ben zo'n drie weken niet buiten geweest en heb niks gedaan. Zelfs thuis op de bank schaamde ik me en droeg ik altijd een capuchon of een petje, terwijl ik gewoon in m'n vertrouwde omgeving was. Ik was er wel open over tegen m'n vrienden, zo stuurde ik foto's van de kale plekken, maar in het echt liet ik het liever niet zien. Het deed heel veel met me.

Ik dacht zelf niet meteen aan corona als oorzaak, totdat ik het op het nieuws voorbij zag komen. Ik ben dit jaar namelijk op de intensive care terechtgekomen nadat ik long COVID kreeg. Ik had daarbij een dubbele longontsteking en heb echt gedacht dat het het einde zou zijn voor me. Ik sliep alleen maar en had geen energie en kracht om te praten of normaal te functioneren, dat was heel heftig.

De dokter verklaarde me in eerste instantie voor gek toen ik zei dat ik dacht dat de haaruitval door corona kwam. In het ziekenhuis vertelden ze me later dat dat wel het geval was. Ze bevestigden dat ik niet de enige was en dat ze het van steeds meer mensen hoorden, maar niet zo erg als bij mij en ook niet op zo'n jonge leeftijd. Er werd me verteld dat er niets aan de te doen is en dat ik moest rusten. Het enige wat ik kon doen, was het helemaal kort knippen en m'n haar de rust geven die het nodig had. Dat het weer terug zou groeien, konden ze me niet verzekeren. Ik was dus heel bang dat het niet meer terug zou komen. Haar verandert je uiterlijk namelijk heel erg. Ik draag nu een pruik en als ik die niet op heb, ben ik echt een ander mens.

Ik deed de kappersopleiding en moest weer naar school toen ik net m'n pruik had. We moesten als klasgenoten met elkaars haar aan de slag, maar ik heb een pruik van nephaar, dus daar kon niks mee. Toen werd ik eigenlijk een beetje buitengesloten en zat ik daar maar. Ik ben toen in huilen uitgebarsten, omdat de anderen wel lang en gezond haar hadden. Dat was heel confronterend, dus met die opleiding ben ik gestopt.

Op een gegeven moment zag ik een TikTok van een meisje uit Amerika dat ook haaruitval heeft. Toen dacht ik: misschien is het juist wel goed als ik er ook open over ben. Dan kan ik er met anderen over praten en krijg ik niet het gevoel dat ik de enige ben. Dat is de doorslag geweest om er TikTok-video's over te maken. Ik krijg daar heel veel lieve reacties op, maar ook rare, zo van: 'Heb je chemo gehad in plaats van een coronavaccin?' Gelukkig zijn de meeste positief. Ik heb daarnaast ook een Facebookgroep aangemaakt, waar nu al bijna 300 mensen in zitten die allemaal dezelfde problemen hebben. Ook mensen die bijna geen last hadden van corona, maar toch heel veel haaruitval hebben.

Van corona ben ik gelukkig genezen, maar ik ben echt nog heel moe. Als ik bijvoorbeeld heb gewerkt, ga ik daarna op de bank liggen en slaap ik zo twaalf uur lang. Dus ik heb dit jaar een tussenjaar, zodat ik even niks voor school hoef te doen en rustig aan mezelf kan werken. M'n haar groeit ondertussen echt bizar goed en komt heel anders terug. Ik had eerst heel steil haar, maar heb nu een bos vol met krullen in tien tinten donkerder. Ik draag m'n pruik nog wel, al hoeft het eigenlijk niet meer. Ik doe het voor m'n zelfvertrouwen, maar ik ben van plan om 'm vanaf deze zomer niet meer te dragen. Het is toch wel heel warm."

- Shamira (18)