Fawrynotsawry emotioneel over vluchtelingenverleden in Expeditie Robinson: "Bommen tijdens bevalling"

Nieuwe inzichten op het eiland

Tijdens een rustige middag in Kamp Zuid vroeg Ouassima of Farvardin tot nieuwe inzichten was gekomen. Zijn antwoord liet zien hoe diep de ervaring van Expeditie Robinson hem raakte. "Je waardeert het leven in Nederland heel erg, wat je eigenlijk altijd voor lief neemt. Ik ga elke zaterdag naar mijn ouders toe. Misschien moet ik dat vaker doen. Misschien moet ik ze vaker lekker mee uit eten nemen en gezellige dingen doen", overpeinsde hij.

Vluchtelingenverleden

Farvardin vertelde over de moeilijke omstandigheden waaronder zijn ouders moesten vluchten uit Iran. Ze begonnen hun reis in Zweden, waar Farja werd geboren. "Ik ben letterlijk onderweg geboren, mijn broer is geboren in de oorlog", zei hij. Toen ze in Zweden geen verblijfsvergunning kregen, verhuisden ze naar Nederland, waar het gezin in verschillende asielzoekerscentra woonde. "Mijn ouders hebben het echt moeilijk gehad".

"Onwetendheid over vluchtelingen"

Hij sprak ook over de pijn die hij voelt bij het onbegrip over de situatie van vluchtelingen. "Er is nu best veel onwetendheid over vluchtelingen. Er wordt makkelijk over gesproken, dat ze gelukszoekers zijn. Misschien doet dat ook pijn. Ik denk dan: je hebt geen idee waar die mensen allemaal doorheen moeten". Farvardin legde uit dat zijn ouders in Iran een goed leven hadden, met een succesvol eigen bedrijf, en dat ze dat alles moesten achterlaten voor een onzeker bestaan. "Waarom zou je dat wegdoen? Om hier voor iemand anders te werken. Dat snappen mensen niet en daar word ik verdrietig van".

De pijn van het verleden

Het valt Farvardin zwaar om over het vluchtelingenverleden van zijn ouders te praten, zelfs met zijn eigen familie. "Ik kan mijn ouders niet bij me laten komen, omdat ik het moeilijk vind om een serieus, diepgaand gesprek met ze te voeren over hoe het mij gaat. Al zou ik geen cent op mijn rekening hebben, zij zouden dat nooit weten". Toch kwam hij op het eiland tot het inzicht dat het misschien tijd is om die gesprekken wel te voeren en de pijn onder ogen te zien. "Laat jezelf die pijn maar een keer voelen. Onze ouders hebben zo hard voor ons gezorgd en gewerkt. Het is tijd om wat terug te doen". Ouassima Tajmoet beaamde dit gevoel en sloot het gesprek af met de woorden: "De hoogste tijd, want ze zijn er niet voor altijd".