The Craig is Back! Maar niet voor Riza...

Craig David was in het land om zijn nieuwe cd ‘Signed Sealed Delivered’ te promoten. Riza was er bij en tekende een verslag op van zijn avond.

Dinsdag 23 maart ontvang ik een uitnodiging van Universal in de mailbox, of ik naar een showcase wil van Craig David. Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer vragen.

In het begin van dit millennium had Craig David 4 hits; ‘Fill me in’, ‘7 Days’, Walking away’ en mijn persoonlijke favoriet ‘Rise & fall’. Wat daarna en er tussen kwam was leuk, maar voorstaande waren tijdloze platen die het zelfs nu nog goed zouden doen, als ze voor het eerst werden uitgebracht. Dus wil ik hem deze zeker live horen zingen, ik heb er meteen al zin in. Daarnaast staat op de uitnodiging dat er gelegenheid is om hem te ontmoeten. Hoewel mij dat persoonlijk zal jeuken, bedenk ik me dat ik vast wel een dame ken die dat leuk lijkt.

Bij aankomst, gisterenavond 31 maart, worden mijn date en ik verwelkomd door een mevrouw van Universal. Deze aardige dame kan mijn naam niet vinden op de gastenlijst, maar ze neemt aan dat het goed is en laat me door. Op dat moment voel ik al een beetje nattigheid. Want; voor ons geen zilveren polsbandje… en die bandjes, zo vang ik op, geven recht op de afterparty waar Craig David ook zal zijn. Ik probeer haar dus te overtuigen dat ik zo’n zilveren bandje nodig heb voor die afterparty.

Even terug naar mijn date. Ze is met haar 20 jaar, 16 jaar jonger dan ik, bijzonder mooi en hoewel ik me niet de illusie maak dat we met elkaar in bed belanden vanavond, weet je maar nooit.

‘FunX?’ zegt de Universal dame streng ‘nee, die mag niet naar de afterparty’. Ik voel mijn testikels ter plekke op reis gaan naar mijn onderbuik. ‘Tabee!’ hoor ik eentje nog roepen en volgens mij hoor ik de ander leeglopen terwijl hij mismoedig het deurtje naar mijn geschoren scrotum dichttrekt. ‘Nou, er stond op de uitnodiging dat we Craig konden ontmoeten’ probeer ik nog. Als 36 jarige man sta ik nu te smeken om een audiëntie met meneer David, zodat ik mijn date niet teleurstel. ‘Loser’ hoor ik van achter mijn rits.

Een meneer wordt er bij gehaald. Hij heeft me de uitnodiging gestuurd en hij kan me misschien helpen. De meneer overlegt met de aardige Universal dame en komt met goed nieuws: Craig David gaat helemaal niet naar de afterparty. Het goede aan dit nieuws ontgaat me een beetje; ‘maar in de uitnodiging’ begin ik nogmaals. ‘Oh, die heb ik niet gelezen’ wuift de verzender van diezelfde uitnodiging mijn probleem weg ‘maar het gaat niet lukken, dat kan gebeuren’. Wat volgt is niet netjes om te herhalen, maar ergens in dat gesprek overweeg ik om kwaad de deur uit te stormen. Echter, ik blijf voor mijn date.

Daar sta ik dan, in de zaal waar die stomme Craig straks gaat optreden. ‘Ik hoop dat hij van het podium flikkert’ hoor ik mezelf denken. Maar Craig flikkert niet van het podium. Vanaf het moment dat hij opkomt tot het moment dat hij klaar is staat hij rechtop en zingt prachtige oude en nieuwe liedjes. Zo mooi dat iedereen staat te juichen. Mijn date ook. Live is hij een kanon waar menig artiest een puntje aan kan zuigen, zijn nieuwe cd is bij voorbaat al geslaagd. Iedereen in de zaal vindt hem zwaar de man. Hijzelf ook want hij geeft zichzelf complimenten. Hij zegt dingen als ‘dit is een mooie track’ en ‘Stevie Wonder vond dat ik deze track heel mooi zong’. Ik besef op dat moment dat Craig zijn ballen nog wel heeft en ze vannacht gaat gebruiken om zichzelf eens een applausje te geven.

Na drie kwartier is het voorbij. Ik loop met mijn mooie date de zaal uit, naar buiten, naar een café-restaurant, waar we brood eten en wat drinken. Nadat ik haar twee uur later thuis afzet; rij ik weg en voel wat op mijn lip. In de spiegel van het pompstation zie ik waarom mijn date me niet gedag kuste. Er zit nog een halve kilo meel van dat brood aan mijn lip.

Craig David zong het al in ‘Rise & fall’: I should have learnt, from all those times I didn't walk away, when I knew that it was best to go’. Maar ja, dan had ik wel een echt goed optreden gemist.