Recensie: Last Chance U
- News
- Recensie: Last Chance U
Geef Mario Balotelli, Dani, Vinnie Jones en Paul Gascoigne een blauwwit shirt en een babysitter en vertel Ron Jans dat hij hier binnen een jaar een geoliede voetbalmachine van moet maken en je kunt de keuzeheer van PEC Zwolle waarschijnlijk na drie trainingen, huilend om z’n moeder, afvoeren naar het dichtstbijzijnde psychiatrische ziekenhuis. Je kunt nog zoveel talent hebben, maar ergens moet een keer het kwartje vallen dat je met Jägermeister slurpen uit de navel van een serveerster aan ‘t Rembrandtplein nooit die gouden schoen gaat winnen. Dat Ferrari, ook al is ‘t handwerk, altijd sneller 458’s van de band zal laten rollen, dan dat jij ze om een boom kunt vouwen. Ergens moet je een keer inzien dat je aan je laatste kans bezig bent. Je laatste kans op volle stadions die je naam scanderen, op champagnedouches na het winnen van de zoveelste beker en op neon groene voetbalschoenen met luipaardprintdetails en je initialen op de lip.
Buddy en de enfant terribles
Buddy – zo schijnen alle chubby blanke kerels in ‘t zuiden van Amerika te heten – is geen Ron Jans en zijn high school team, de Lions, is mijlenver verwijderd van de big leagues, maar toch wordt er daar in East Mississippi een prestatie geleverd waar Netflix met alle liefde een aantal maanden een camera op zet. Daar, aan de grens met Alabama, in de freakin’ middle of nowhere, is namelijk binnen een paar jaar een American Football team uit de grond gestampt dat jaarlijks meedoet om het nationaal kampioenschap. Alsof dat nog niet knap genoeg is, bestaat het team voor het grootste gedeelte ook nog eens uit jongens voor wie dit de allerlaatste kans is op een eerste stap richting de Super Bowl. Beschadigde jongens uit ontwrichte gezinnen, enfant terribles die het op andere scholen zo bont hebben gemaakt dat ze hun spullen konden pakken en gasten die vooral op academisch vlak problemen hebben, omdat ze denken dat Pythagoras een karakter is uit Pokémon Go. Buddy smeedt er een team van en geeft hen zo een laatste kans op een glorieuze toekomst.
Prima tijdverdrijf tijdens verregende zondag
Na Making A Murderer en Chef’s Table is dit weer een lekkere documentairereeks van Netflix. Je zou kunnen zeggen dat Last Chance U de real life versie is van Friday Night Lights. Een bevlogen head coach die er alles aan doet om het hoofd van z’n jongens boven water te houden, maar vooral ook een coach die er alles aan doet om te winnen. Winnen. Zijn die Amerikanen gek op. Daar moet je van houden, want Last Chance U is ermee doorspekt. Testosteron gutsende pubers die, als ware het een mantra, hardop blijven herhalen dat ze God’s geschenk op aarde zijn. Dat ze iedereen gaan destroyen en murderen. Ik kan daar wel om grinniken. Je moet het allemaal niet te serieus nemen. Voor liefhebbers van American sports is dit in ieder geval een interessant inkijkje in het Amerikaanse topsportklimaat. Dat maakt Last Chance U misschien niet zo toegankelijk als zijn voorgangers Making A Murderer en Chef’s Table, maar voor de (latente) sporters onder jullie prima tijdverdrijf tijdens een verregende zondag.
Check ook NPO3 voor meer serierecensies.
