Harun (38): “Ik jankte als een baby toen de weeskinderen hun levensverhalen vertelden”

Niets geregeld voor de kids

Ik hield in de weken na het optreden contact met de muziekleraar. Eigenlijk ging alles goed, totdat de kinderen (leeftijden variërend van 9 tot 11 jaar) vanuit Frankrijk naar Nederland kwamen. Ik zocht ze op en ontdekte dat de stichting die ze zou ontvangen, helemaal niets voor ze had geregeld. Daar stonden ze dan, acht kinderen en drie begeleiders uit Turkije in een onbekend land met helemaal niets. Na een hevige discussie met de mensen van de stichting, besloten mijn vrouw en ik het heft in eigen hand te nemen. We stelden ons huis beschikbaar voor de groep om te logeren. Samen met hulp van vrienden en familie gingen we deze weeskinderen in twee dagen proberen de tijd van hun leven geven.

Janken als een baby

Toen de groep bijeen was, deden we eerst een soort voorstelronde waarbij ik het niet droog hield. Mijn neefje Çaglar (23) zei onlangs nog dat hij mij, tot dat moment, nog nooit had zien huilen. Man, ik jankte als een baby toen de kids vertelden wie ze waren en waarom ze wees waren. Daarna vroeg ik wat ze altijd al wilden doen. Een van de meisjes vertelde toen dat hij dolgraag auto wilde rijden. "Dat gaan we dan fixen!" zei ik tegen haar. Ze begrepen niet hoe dat mogelijk was, gezien hun leeftijd, maar toen ze de kartbaan zagen wisten ze genoeg. We gingen karten en deden daar voor de plezier ook een potje lasergamen en bowlen achteraan. Ik had het enorm naar mijn zin, maar het belangrijkste was dat de kids het leuk hadden. Achteraf fluisterde een van de meiden dat het de mooiste dag van haar leven was. Je kon mij daar, op dat moment, wegdragen.

Achter ze aan naar Brussel!

Het was de laatste dag van de kinderen in Nederland, want een dag later zouden ze naar Brussel gaan. Daarom hadden we een afscheidscadeau voor ze in petto. Ze kregen allemaal een tablet. Ik heb in deze dagen meer geld uitgegeven dan in het hele jaar, maar ik heb hier meer voldoening uit gehaald, dan uit wat dan ook. Die avond hebben we allemaal gelachen en gehuild. De volgende dag viel het afscheid heel zwaar. Uitzwaaien, knuffelen en kussen was nog nooit zo moeilijk geweest. Toch is het hier niet afgelopen. Nadat de groep vertrokken was, belde ik mijn vrouw. Ik vroeg haar om zichzelf en de kinderen klaar te maken. We gingen de groep namelijk achterna naar Brussel! Uren later hebben we ze daar verrast en toch extra tijd met elkaar kunnen doorbrengen.

Eigen stichting en adoptie!

Ik bezoek de groep nu jaarlijks meerdere keren in Turkije en we facetimen nog wekelijks met ze. De stichting die de groep in Nederland liet vallen, triggerde mij om zelf actie te ondernemen. Ik ben mijn eigen stichting HRY begonnen en wil daarmee weeskinderen over de hele wereld gaan helpen. Niet door geld op te sturen, maar door zelf in actie te komen, zoals we dat ook met de groep uit Balikesir hebben gedaan. Dat is overigens niet het enige plan dat we hebben. Een van de acht weeskinderen die naar Nederland kwam, heet Cansu. Mijn vrouw en ik hebben besloten om haar te gaan adopteren en zijn nu aan het onderzoeken wat de mogelijkheden daarvoor zijn.

- Harun (38)

CLOSE-UP

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!