Ex-kankerpatiënt Sem (22): "Kanker voel en zie je niet aankomen"

"Ik kreeg van de ene op de andere dag last van hoestbuien", zo begint Sem haar verhaal als we haar vragen hoe zij terugkijkt naar het begin van haar strijd tegen kanker.

"Ik heb astma en heb daardoor, soms ongemerkt, last van longontstekingen. Maar op een gegeven moment begon ik steeds vaker te hoesten en soms wel een kwartier lang. Ik ben toen naar de huisarts geweest en die heeft mij maanden achter elkaar aan een kuur gezet, zonder resultaat. Toen hij een verhoogde dosis voorstelde, stond ik erop dat ik doorgestuurd werd naar het ziekenhuis."

Mijn moeder kwam de kamer binnen met een aantal dokters die de ruimte vulden. Ik dacht: waarom zegt nou niemand iets?"

In het ziekenhuis hoorde Sem na onderzoek dat in haar bronchi, de buizen tussen de luchtpijp en de longen, een verstopping zit. "Een slijmprop noemde de dokter het." Hij zei dat het iets onschuldigs was, maar dat het er wel uit moest." Sem was evenmin blij met de behandeling die ervoor nodig was. De arts stelde een bronchoscopie voor waarbij zij de slangetjes en draden zelf slikkend door haar luchtpijp moest laten zakken. "Dat wilde ik echt niet, dus ik koos voor volledige narcose en dat heb ik bij alle daaropvolgende controles ook gedaan."

Slecht nieuws

Toen Sem wakker werd uit haar narcose, wist ze dat er iets niet goed zat. "Ik zag het alleen al aan de blik van mijn moeder. Zij kwam de kamer binnen met een aantal dokters die de ruimte vulden. Ik dacht: waarom zegt nou niemand iets?"

"Het bleek toch kwaadaardig en de kans dat het terugkwam was niet zo klein als eerst gedacht"

De dokter vertelde haar toen het nieuws. "We hebben onderzoek gedaan en hebben ontdekt dat er geen slijmprop in je luchtwegen zit, maar een tumor."

"Tijdens de operatie hadden ze een stuk van de tumor meegenomen om te onderzoeken of het gezwel goed- of kwaadaardig was. Ik kreeg te horen dat het eerste het geval was en daar was ik heel blij mee. Een week later kon ik terecht in het ziekenhuis in Maastricht voor een operatie waarin ze het zouden weghalen. Na een maand rust vertelden ze bij controle dat ze alles hadden kunnen weghalen. Na een jaar zou ik nog één keer op controle moeten. Als er bij die controle nog steeds niets te zien was, hoefde ik mij geen zorgen meer te maken, zeiden ze. Maar het liep toch anders."

Het groeide langzaam, maar het waren zeker kwaadaardige cellen.

Na die uitslag moest Sem een jaar rust houden. "Want drie keer onder narcose binnen zo'n korte tijd is voor niemand goed natuurlijk." Dit betekende dat zij minder regelmatig naar school ging. "Ik zat in mijn afstudeerjaar en voelde me moe, maar omdat mij de chemo is bespaard, voelde ik mij gelukkig nooit echt slecht." Na dat jaar jaar keerde Sem terug naar het ziekenhuis voor controle, maar daar kreeg ze een ander verhaal dan eerder te horen.

"Mijn oude arts bleek met pensioen en bij kennismaking met zijn vervanger sprak diegene over 'kwaadaardig' en de 'grootte van de kans dat de tumor zou terugkomen'. Mijn moeder onderbrak hem en zei: "Dit gaat toch niet over Sem?" Maar het was toch echt zo. Het groeide langzaam, maar het waren zeker kwaadaardige cellen. Dit betekent dat ik nu de komende 10 tot 15 jaar naar het ziekenhuis moet voor jaarlijkse controles."

Toekomst

"Bij mijn laatste controle zag alles er goed uit, maar ik geloof goede uitslagen nu niet helemaal meer. Waar ik wel van baal is dat de controles op de afdeling oncologie zijn, waar een grimmige sfeer hangt. Daar kom je alleen als kankerpatiënt, dus als ik binnenkom, voel ik me aangestaard. Zo van 'ah meisje, je bent nog zo jong'. Dat is heel ongemakkelijk."

"Kanker kun je niet altijd aan iemand zien"

"Of het mijn leven heeft veranderd? Ja, het heeft achteraf meer impact op mij gehad dan men zou denken, omdat ik niet het hele proces van chemo's heb ondergaan. De gedachte dat het terug kan komen is heel eng. Thuis hoef ik nog maar een keer te kuchen en het hele gezin denkt uh-oh. Als ik buikpijn heb, ga je eigenlijk al van het ergste uit. Je bent bang dat het weer mis kan gaan."

"Toen ik terugkwam op school, verwachtte iedereen een heel ziek persoon te zien, maar ik had geen kaal hoofd en mijn klachten waren voornamelijk intern. Kanker kun je dus niet altijd aan iemand zien. Kanker voel en zie je niet aankomen en dat is ook het enge eraan. Je ziet het altijd bij opa's en oma's van vrienden, en dan heb je het ineens zelf en komt het wel heel dichtbij.'

Sem is inmiddels een afgestudeerde actrice en zzp'er en bekijkt het leven van dag tot dag. "Ik kan wel hopen dat ik over vijf jaar bekend ben en in Goede Tijden speel, maar ik kijk nu liever naar de dag van morgen, want je weet nooit wanneer het voorbij is. Opgroeien en het leven hebben ineens een hele andere betekenis gekregen."