Seyma (32): "Ik heb als Turkse vrouw mijn kansen gepakt in een mannenwereld en daar een hele business omheen gebouwd"

Zodra ik de camera had, begon ik te experimenteren met fotografietechnieken. Een vriend die de fotovakschool had gedaan, hielp mij daarnaast met de technische kant van fotografie. In het begin gebruikte ik mijn familie en vrienden als proefkonijnen en de foto's deelde ik op mijn socials. Een carrière als fotograaf ging geen enkel moment door mijn hoofd, maar de foto’s die ik online deelden waren voor een vriendin genoeg reden om te vragen of ik de fotoshoot van haar hennafeest wilde doen. Ze had liever een vrouw die dat deed, aangezien het hennafeest in onze cultuur een soort vrijgezellenfeest voor vrouwen is. Dat moment herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Ik vond die dag vreselijk spannend, maar aan de andere kant wist ik ook dat ze geen hoge verwachtingen hadden, omdat ze wisten dat het voor mij ook nieuw was en ik er helemaal geen cent voor wilde hebben. Zo waren de verwachtingen laag en kon ik toch met een gerust hart fotograferen.

De foto’s van dat hennafeest plaatste ik op Facebook en dat leverde mijn eerste betaalde opdracht op voor een klant die ik niet kende. Ik woonde toen in Oss en kreeg een berichtje van een meisje uit Zaandam. Ze wilde graag dat ik haar shoot zou doen. Die vriend met verstand van fotografie adviseerde mij om het klusje samen aan te nemen en niet al te veel geld te vragen. De foto’s kon ik dan gebruiken voor mijn portfolio. Ik vertelde haar uitgebreid dat ik niet professioneel was en ze ging akkoord. Die shoot verliep fantastisch en daarna ging het heel snel.

Na het behalen van mijn mbo-diploma Fashion & Design wilde ik naar de modeacademie. Mijn ouders adviseerden echter om een ander soort studie te gaan doen en hadden daar goede argumenten voor. Ik besloot daarom om mezelf uit te dagen met de hbo-studie Maatschappelijk Werk. Dat diploma heb ik inmiddels ook op zak en daar pluk ik nog de vruchten van tijdens shoots. Zo helpen die technieken uit het sociale werk mij om de rust te bewaren tussen koppels tijdens een hectische trouwdag waarbij veel op ze afkomt. Ik ken het reilen en zeilen goed rondom Turkse bruiloften. In zo’n chaotische omgeving weet ik met mijn ervaring en kennis goed te handelen, terwijl ik hun belangrijkste dagen vastleg voor later. Ik zie mezelf als onderdeel van het feest. Er zijn veel emoties op een trouwdag of tijdens een hennafeest. Het allerbelangrijkste is dat je alles op zo'n unieke dag niet te persoonlijk moet nemen.

Terwijl ik een hbo-studie deed, werkte ik door als fotograaf in de Turkse bruiloftenscene. Ik begon het steeds leuker te vinden en het leverde ook een aardig zakcentje op. Dankzij foto’s van eerdere shoots en veel mond-tot-mond-reclame ging het in deze periode ineens hard met de boekingen. In die tijd, zo’n tien jaar geleden, waren er weinig Turkse vrouwen die aan fotografie deden. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Ik heb als Turkse vrouw mijn kansen gepakt in een mannenwereld en daar een hele business omheen gebouwd.

Als vrouw merkte ik al gauw dat het moeilijk was om in een mannenwereld te werken. Ik kreeg bijvoorbeeld te maken met bruiloftzalen die huisfotografen in dienst namen en freelancers de toegang weigerden. De oude garde had er zichtbaar moeite mee. Gelukkig zijn die tijden voorbij. Tien jaar geleden was het een mannenwereld en nu hebben wij vrouwen inmiddels bewezen dat wij het ook kunnen. En misschien wel beter!

En herinner je je nog die vriend die mij als een soort techniekcoach met dit vak hielp en bijstond bij mijn eerste shoots? Dat is inmiddels mijn echtgenoot, Salih. De vader van mijn tweejarige dochter Mina. Ik heb veel aan hem te danken en ik moet wel zeggen dat ik het ver heb geschopt dankzij hem. Hij gaf mij altijd tips over hoeken en het werken met licht, maar zo eigenwijs als ik ben, heb ik soms langer over het leren gedaan omdat ik het zelf wilde ondervinden. Alles wat ik doe, doe ik omdat ik het leuk moet vinden. Het moet iets toevoegen aan mij als persoon. Ik moet er energie uit halen en dat kan alleen als ik het zelf ervaar. Als ik val en opsta. Ik ben niet bang om fouten te maken, want als je het probeert dan zijn er maar twee uitkomsten: of het lukt, of het niet, maar het is nooit het einde van de wereld.

Salih heeft zich in de tussentijd op nog een tak in de bruiloftbusiness gericht. Hij was al webdesigner en fotograaf en wilde meer met videografie gaan doen. Dit vak blijft zich ontwikkelen en ook wij moeten meegaan met de hypes. We merkten dat klanten steeds vaker vroegen om een combinatie van een fotograaf en een videograaf. Daarom is Salih zich een paar maanden volledig gaan focussen op het maken van bruiloftvideo’s en dat bleek een gouden zet. Zijn business als fotograaf/videograaf gaat ook als een trein. Het draait zelfs zo goed dat ze door drukte vaak met twee professionele teams werken.

Door onze drukke banen zien wij elkaar gelukkig nog best vaak. Het editten doen we thuis, dus dan kom je elkaar gelukkig vaak tegen. Maar er waren hele hectische tijden die onze kinderwens vermoeilijkten. Een van mijn eisen om een kind op aarde te zetten, was het alle aandacht kunnen geven. Daarom heb ik drie jaar geleden besloten om mijn werk als fotograaf af te bouwen. Ik ben de boekingen die ik nog had, gaan uitvoeren. Daarna heb ik nieuwe verzoeken netjes geweigerd om mij volledig te kunnen richten op de zwangerschap en het zien opgroeien van ons kind.

Zoals je misschien wel kan raden zat ik niet stilletjes thuis. In de tussentijd ben ik samen met een goede vriendin de kledinglijn Qumash gaan opzetten. Wij hadden moeite met het vinden van bedekkende kleding die normale kleuren had en er classy uit zat, zonder al te veel frivole accessoires. Daarom zijn wij zelf de stoffen gaan uitzoeken in Turkije en fashionable outfits gaan maken. Dat liep best goed, maar door omstandigheden hebben we besloten hiermee te stoppen. Toch denk ik dat ik ooit weer iets zal gaan ondernemen in de modebranche. Ik vond het namelijk wel heel leuk en uitdagend om te doen.

Na de geboorte van Mina ben ik langzamerhand weer fulltime gaan fotograferen. Aangezien de zomer eraan komt en de ramadan net voorbij is, verwachtten Salih en ik een piekseizoen in het bruiloftseizoen. Door de uitbraak van het coronavirus liep het echter anders dan we verwacht hadden. We hadden extreem veel boekingen en we zijn net verhuisd, dus toen alle bruiloften geannuleerd werden, sloeg dit bij ons in als een bom. We hebben gebruik gemaakt van de uitkering. We hebben ook een buffer opgebouwd, maar dat is het geld voor je toekomst waar je niet aan wil zitten. Gelukkig zien wij dat de boekingen nu weer toenemen. Sommigen koppels hebben al een nieuwe datum voor hun bruiloft maar daarbij is het trouwfeest gereduceerd van duizend bezoekers naar honderd bezoekers. Aangezien zij al genoeg stressen, hebben wij een regeling met ze getroffen die in het voordeel is van zowel de klant als de fotograaf/videograaf. Dan hoeven zij zich daar geen zorgen meer om te maken.

Ik ben gelovig en ik vind dat je het geld dat je krijgt, ook daadwerkelijk moet verdienen. Ik doe alles met mijn hart en ziel, zodat ik achteraf met een gerust hart naar huis kan gaan. Met zo’n beroep vind ik dat geld op de tweede plaats moet komen. Je hebt namelijk een enorme verantwoordelijkheid. Die dag beleven koppels maar één keer en jij moet dan alles uit de kast halen om daar het mooiste van vast te leggen. Dat ‘wow-gevoel’ creëer je niet als je gefocust bent op geld, maar wel als je je focust op jouw passie."

- Seyma (32)

CLOSE UP

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!