Sharista (29): "Ik voel me vrij sinds ik ben gestopt met camoufleren"

Vitiligo begon bij mij met hele kleine vlekjes, maar het werd in korte tijd heel veel. Ik kreeg toen best vaak reacties: 'Waarom zie je er zo uit? Waarom gebruik je geen make-up?!" Ik kreeg zelfs bijnamen zoals koe en stinkdier. Het zijn ook geen 'nette vlekken', dus ik merkte soms aan reacties van mensen dat ze niks van me moesten hebben. Vanaf mijn 13e ging ik het volledig camoufleren. Ik ging heel veel experimenteren. Ik begon met het zoeken naar donkere foundation om de witte vlekken weer donker te maken. En dan was het een kwestie van laag over laag. Ik voelde me dan gewoon normaal. Ik week dan niet af van de anderen. Zonder make-up voelde ik me een alien.

In het dagelijks leven was ik er dus altijd mee bezig en het kostte me veel tijd. 's Ochtends moest ik extra tijd inrekenen, zo'n anderhalf uur. En als het dan niet lukte, kon ik er rustig tijd bij rekenen, want dan begon ik opnieuw. Vooral in de zomer moest ik het vaak bijwerken. Zodra ik bij mezelf zag dat de vlekken te zien waren, begon ik nog meer make-up aan te brengen. De switch maken om niet meer te camoufleren was heel moeilijk. Ik durfde het echt niet. Maar het camoufleren irriteerde me: ik loog tegen de buitenwereld, niemand wist hoe ik er écht uitzag. Ik wilde me gewoon vrij voelen. Door die make-up voelde ik me heel erg gevangen. Ik was continu bezig met dat masker en was heel de dag door gestresst. Sinds drie jaar ben ik daarom gestopt met camoufleren.

Toen ik vitiligo kreeg, zag je het nauwelijks ergens. Nu zie je het steeds vaker. We zijn niet raar, we zijn gewoon een beetje gekleurd. Op vitiligo.nl heb ik veel leeftijdsgenoten leren kunnen die hetzelfde hebben. Zij hebben me overgehaald om door te zetten. Ik had toen zoiets van: oké, ik kan er ook anders mee omgaan. Nu krijg ik wel eens berichtjes van dames op Facebook die mijn verhaal ergens hebben gelezen. Als ik hen op een of andere manier kan helpen, ben ik daar blij mee. Toen ik in die fase zat dat ik me camoufleerde, maakte het niet uit wat anderen zeiden. Het kwam toch niet aan. Dus als ik nu dames spreek die er moeite mee hebben, heb ik zoiets van: dit is mijn verhaal, doe ermee wat je wil.

Voorheen gaf ik mijn huidaandoening een heel negatief label omdat ik het lelijk vond. Het heeft even geduurd, maar ik ben nu zó blij. Reacties krijg ik nog steeds, ook nu ik ervoor kies om het niet meer te camoufleren. Ik denk dan: ik heb ervoor gekozen om het te accepteren, waarom wil je me terug hebben in die fase? Ik kan je rustig uitleggen dat er niks aan de hand is. Ik ga anders door het leven: het is wie ik ben. En als mensen kijken, want ja, natuurlijk kijken ze, dan is dat maar zo. Ik heb zo'n lang proces doorgemaakt om hier nu zo te staan. Ik ga niet meer terug. Het voelt alsof ik weer kan ademen. Ik ben er gewoon!"

- Sharista (29)

CLOSE-UP

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!