Feyenoord: Sterker door strijd

Ja maar, ik vind het vaak overdreven hoe mensen hun gemoedstoestand laten afhangen van een sport, maar dan vooral de negatieve emotie. Als jouw club verliest en je kan daar weken later nog niet mee omgaan, dan vraag ik me af of supporter zijn wel wat voor jou is.

Ook heb ik er moeite mee wanneer je supporter bent van jouw club, dat je dan niet achter ze staat als ze verliezen. Een wedstrijd zit je uit tot na het laatste fluitsignaal en jouw team verdient een staande ovatie ongeacht de uitslag. Tenminste, als ze hun best hebben gedaan. Want dat is wat je mag verwachten. Jouw team dat strijdt voor de best haalbare uitslag. Strijdend voor de winst of je nou wint of ten onder gaat.

Een van de mooiste momenten van dit seizoen vond ik de ontvangst van de spelersbus van Feyenoord bij de Kuip, na hun 3-0 nederlaag tegen kleine broertje Excelsior. Feyenoord had niet verloren van Excelsior, maar van zichzelf. De druk van honderd duizenden mensen die al in de stad stonden om het te vieren. De druk van 18 jaar zonder kampioenschap. De druk dat het wel even moest kunnen tegen het kleine broertje, ze bleken te veel. Desondanks was er een onthaal met vuurwerk en het gejuich uit duizend kelen. De teleurstelling was groot, maar het begrip ook.

De herkansing om kampioen te worden was een bladzijde uit een sprookje. Kuyt kwam terug om kampioen te worden met zijn Feyenoord, maar werd in het seizoen steeds iets minder fit en kreeg langzaam minder speeltijd. Vilhena functioneerde goed, maar door geel bij Excelsior kon hij niet in de basis. Een vloek voor hem, maar een zegen van de sportgoden, want in de eerste minuut schoot Kuyt alle twijfels kapot, door zijn 100ste Eredivisie treffer te maken. De Kuip ontplofte net als mening sporthart thuis voor de buis of in één van de overvolle straten van Rotterdam.

En om het sprookje compleet te maken, scoorde Kuyt een hattrick. 82 punten, het hele seizoen bovenaan en kampioen van Nederland. Iets wat Feyenoord niet vaak gebeurt, maar dat is nou juist het mooie, dat hoeft ook niet. Feyenoorders zijn er aan gewend om strijdend ten onder te gaan. Hard werken en je doel niet bereiken is beter dan een heel seizoen ontevreden zijn om wat voor reden dan ook, terwijl je toch gewoon de hele tijd in de top 3 staat. Dat is niets voor Feyenoorders. Die zijn trots, of ze nou 5de 4de of 1ste zijn. En hadden we verloren tegen Heracles, dan was dat kut geweest maar dan was ons gebroken hart sterker terug gekomen.

Maar dat scenario bleef uit, en als je dan ook een keer 1ste wordt, dan is het ook allemaal niet erg dat het 18 jaar heeft moeten duren. Dan voelt het 36 keer zo goed. Dan heb je gestreden vanuit een dal vol schulden, tegenslagen, kleinere begrotingen en meer factoren die je als drempel zou kunnen zien, maar dat maakt dan allemaal niet meer uit. Dan vul je met zijn allen die Coolsingel, dan zijn het geen duizend maar honderdduizend kelen. Dan loop je nooit alleen, dan ben je trots en vloeien er vele volwassen tranen. Want sommige dingen vind ik overdreven, maar dit, dit is nog mooier dan 1999 en ik hou niet eens van voetbal. Moet je nagaan.