Geadopteerde Eliza ontdekt roots in geboorteland Suriname en is 'Eindelijk Thuis'

gesloten

Eliza mag dan wel geboren zijn in Suriname, Surinaams voelt ze zich niet: "Ik heb alleen het kleurtje, maar voor de rest voel ik me meer Nederlands." Ze wilde nooit naar Suriname, omdat het haar deed denken aan negatieve dingen. Eliza is nooit open geweest over haar ware gevoelens en ontliep voorheen elk gesprek dat ook maar met Suriname en haar adoptie te maken had

Naast alle adoptievragen die al jaren rondspoken in Eliza's hoofd, heeft ze ook veel andere issues. Zo is ze onzeker over haar eigen kunnen, heeft ze faalangst en verlatingsangst. Echt volwassen worden en op haar eigen benen staan, vindt ze ook nog best eng. Daarom besluit ze toch naar haar geboorteland te gaan om haar gevoelens onder ogen te komen.

"Suriname stop ik weg, omdat dingen pijnlijk zijn. Maar nu moet ik er wel over praten. Ik denk dat het me wel verder kan helpen."

Onderschat

"Ik heb vroeger onderschat wat adopteren betekent. Ik dacht heel naief, als je bij iemand komt die heel veel van je houdt dan komt het wel goed. Maar zo is het niet." Adoptiemoeder Marijke vindt het verschrikkelijk dat Eliza door haar adoptie met veel problemen kampt. Ze heeft het gevoel dat ze daar zelf ook een aandeel in heeft gehad. Marijke wilde haar dochter al die jaren zo graag vertellen over haar afkomst, maar Eliza leek nooit geïnteresseerd. Nu snapt Marijke pas dat dat kwam, omdat het onderwerp gewoon teveel pijn deed.

Meer pit

Eenmaal in Suriname heeft ze een afspraak met kapster Charissa. Eliza heeft zelf een opleiding tot kapper gevolgd, maar durft vanwege haar faalangst geen korte kapsels te knippen en kan daardoor geen werk vinden. De Surinaamse Charissa geeft haar wat tips: "Je moet wat meer pit krijgen, misschien moet ik je wat pepers meegeven". Het wordt een confronterend gesprek. Eliza beseft ineens dat ze haar eigen emoties onder ogen moet zien om verder te komen in het leven

Charissa: "Als je hier in Suriname zou wonen en was gebleven, dan had je niet alleen een ander leven, maar hier zou je ook leren om zelfstandig te zijn met wat meer pit. Je bent dan wel in Nederland opgegroeid, maar diep van binnen ben je een Surinaamse vrouw."

2 weken alleen

Aan het einde van de reis volgt er een openhartig gesprek dat al veel eerder plaats had moeten vinden. Adoptiemoeder en dochter bespreken het feit dat Eliza twee weken alleen in het ziekenhuis lag voordat ze mee werd genomen naar Nederland. Ze was namelijk te vroeg geboren en Marijke was pas twee weken later in Suriname. Het is voor beiden een pijnlijk onderwerp en ze zijn bang dat deze twee weken een grote invloed hebben gehad op Eliza's leven.

Ziekenhuis

Maar dan mogen de twee een bezoekje brengen aan het ziekenhuis waar Eliza is geboren en in de couveuse lag. Daar spreken ze een verpleegster die er al 34 jaar werkt. Zij neemt de zorgen bij de twee weg en vertelt dat Eliza echt niet alleen was.

"Wij doen alles voor de baby's die alleen liggen. In afwachting van hun pleegmoeder, zijn wij even de moeder. We geven ze extra liefde."

En dat is een grote opluchting voor zowel adoptiemoeder als dochter. De reis heeft dan ook veel voor Eliza betekend.

"In het begin was Suriname negatief voor mij en zwaar beladen. Nu voelt het voor mij alsof ik daar rust heb."