Pijnlijke confrontatie met de dood laat zien dat liefde het enige is dat telt in het leven

Prachtige ontmoeting

In een hospice brengen mensen die niet lang meer te leven hebben hun laatste dagen door. Anders dan je in eerste instantie zou denken, is het niet de zwaarmoedigheid die hier overheerst, maar vooral het geluk en de liefde voor het leven. De prachtige ontmoetingen die Beau heeft met terminaal zieke mensen maken dat meer dan duidelijk. Het besef dat niemand de uitzending zelf zal kunnen zien, is dan ook ontzettend schrijnend.

Medische Fout

''Je hebt niks meer om naar uit te kijken.'' Dat is het allermoeilijkst voor de Haagse Méry Verschoor, die door een medische fout veel te snel afscheid moet nemen van het leven en haar naasten. Méry voelt een enorme wrok vanwege de oneerlijke situatie die haar is overkomen. Ze had een tumor in haar long en moest daarvoor geopereerd worden. Door een medische fout kreeg ze een dwarsleasie. De tumor zou wel verwijderd zijn, dus er werd haar verteld dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. De tumor bleek uiteindelijk zo ver uitgezaaid dat Méry geen kans meer heeft om te genezen.

''Ik vind het wel goed hier in de hospice, ik word goed verzorgd. Maar het idee dat ik zit te wachten op de dood, dat vind ik niks.''

Jonge vader

De 46-jarige Martijn is een vader van twee kinderen en gelukkig getrouwd met Jolanda. Hij werd ziek en in eerste instantie werd er een burn-out geconstateerd. Dat duurde echter heel erg lang. Toen ze opnieuw in het ziekenhuis kwamen voor onderzoek, bleek hij een hersentumor te hebben. Jolando doet er alles aan om de laatste tijd met Martijn voor haar kinderen en zichzelf zo bijzonder mogelijk te maken. De hospice helpt haar daarbij, omdat ze de zorg niet langer helemaal zelf op zich hoeft te nemen.

''Ik heb geen idee wat hierna komt. Er zal qua zorg een last van mij af vallen, maar er komt ook een diep gat. Maar je hebt twee kinderen, dus je hebt geen andere keus dan sterk zijn.''

Eeuwige Reiziger

Ton raakt niet uitgepraat over de prachtige reizen die hij in zijn leven heeft gemaakt, ook nadat zijn vrouw was overleden. Aan die mogelijkheid kwam een eind toen er bij hem een tumor in zijn maag werd gevonden. Hij werd daaraan geopereerd, maar van tevoren kreeg hij te horen dat hij afscheid moest nemen van zijn familie. De kans dat hij het zou overleven was namelijk minimaal. Hij overleefde het, maar de tumor was zo agressief dat hij geen lange levensvoorspelling meer kreeg van de dokters. Hij besloot zelf om naar een hospice te gaan.

''Als ik thuis was gebleven, betwijfel ik of ik nog zin had in het leven. Het geluk dat ik heb gevoeld toen ik hier binnenkwam, heb ik in jaren niet meer gekend.''

Trotse moeder

Ria is één van de andere gasten in de hospice. Haar gezondheid is in korte tijd ontzettend hard achteruitgegaan. Dat is duidelijk aan haar te zien, maar ze bloeit helemaal op in de nabijheid van haar zoons. ''Dat zijn mijn grote, schone, mooie zoons'', blijft ze trots herhalen. Nog geen kilometer verderop zit Ria's man in een opvang voor dementen.

''Soms zetten we ze bij elkaar, als de situatie het toelaat. Dat is een emotioneel weerzien'', vertelt één van Ria's zoons.

Bonusgrapjes

Christian en Martijn zijn de kleinzoons van meneer Westerloo. Ze zijn 24 uur per dag bij hun opa. Aan Beau vertellen ze dat ze thuis al afscheid hadden genomen, maar dat het sterven voor hem duidelijk nog te moeilijk is. ''Alles wat we nu nog horen, zijn bonusgrapjes.'' Hij overlijdt terwijl Beau nog aanwezig is. En hoewel het natuurlijk heel verdrietig is, voelt de familie vooral een grote opluchting.

heftig, maar mooi

''In het ziekenhuis is het een mislukking als iemand doodgaat. Hier is het een succes, want daarvoor kom je hier. Maar het blijft zo wreed dat er zoveel verdriet is.'' Zo omschrijft Beau de hospice waar hij verblijft. Daar weet men wel met de oneerlijke situaties om te gaan, iets wat alleen maar respect verdient. ''Elke deur heeft een ander verhaal. Het is heftig, maar ook heel mooi'', vertelt verpleegkundige Marjolein. Ook haar collega Mieke omschrijft met indrukwekkende woorden hoe zij in haar werk staat.

''Als mensen hier komen moeten ze zich veilig voelen en zichzelf kunnen zijn. We noemen ze misschien gasten, maar ik vind dat ik zelf te gast ben in hun kamer. Als ik binnenkom is het alsof ik in hun domein mag komen.''

confrontatie

Het is voor iedereen een moeilijke vraag: wat zeg je tegen mensen waarvan je weet dat ze gaan sterven? Je kunt het voor je gevoel nooit goed doen en je voelt je totaal machteloos, omdat je ook niets kunt veranderen aan de situatie. Dat voelt ook voor Beau ontzettend confronterend. Als hij op de laatste dag in de hospice afscheid moet nemen, wordt het hem te veel.

''Ik ga echt niet al die kamers langs, ik ga het echt niet doen. Moet ik iedere dag goedendag gaan zeggen, dat kan toch niet? Wat moet je zeggen? Je kan niet zeggen tot ziens ofzo, je kan helemaal niks zeggen.''

Definitief afscheid

Hoewel het Beau emotioneel ontzettend zwaar valt, lukt het hem toch om iedereen nog een laatste knuffel te geven. Inmiddels zijn alle bewoners die in de aflevering te zien zijn overleden.

''Het afscheid is definitief. Ik zag het als een plaats om te sterven, maar het is juist een plek om nog even heel hard te leven. Als ik ooit aan mijn einde kom, wil ik hier heel graag naartoe. Dat wens ik iedereen toe, hoe erg het ook klinkt.''

Bekijk de derde aflevering van Beau Five Days Inside hier: