Lemlem (26): "Dankzij mijn muziek kan ik mijn adoptieverleden steeds beter accepteren"

"Mijn geboortedatum, 30 juni 1995, is eigenlijk een verzonnen datum. Het is niet mijn officiële verjaardag. Ik ben rond die tijd gevonden in Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië. Het verhaal is dat ik daar als vondeling ben achtergelaten en door politie naar een weeshuis ben gebracht. Mijn geboorteplaats en -naam zijn onbekend.

In dat weeshuis ben ik een paar maanden geweest, totdat ik werd geadopteerd door een Nederlands gezin. Met slechts vier papieren ben ik toen naar Nederland gekomen, waar ik in Goes, Zeeland terechtkwam. Daar had ik al snel door dat ik de enige van kleur was en dus 'anders' was. Ik was ook heel erg nieuwsgierig naar m'n afkomst. Op m'n twaalfde zijn we daarom op mijn verzoek teruggegaan naar Ethiopië, maar er werd wel meteen gezegd dat we waarschijnlijk niks zouden gaan vinden over m'n biologische ouders.

Ik dacht dat ik mijn adoptieverleden geaccepteerd had, vooral omdat ik zo goed terechtgekomen ben. Tot m'n 23e was ik er niet echt mee bezig en zei ik: 'Ik had het nooit anders gewild', want alles was koek en ei thuis en ik had in principe niks om over te klagen. Maar de afgelopen jaren denk ik: ik weet eigenlijk niet of ik het anders had gewild, want ik weet niet wat de andere opties zijn. Sinds een paar jaar realiseer ik me dan ook dat er toch echt een gemis is in m'n leven.

Het is een gevoel dat je niet kunt omschrijven en dat in kleine dingen zit. Het gevoel dat je niet die échte band met je ouders hebt, al houd ik nog zoveel van ze. Ik ben bijvoorbeeld benieuwd wie er nog meer kan zingen in m'n familie en van wie ik bepaalde kenmerken heb. Daarnaast heb ik ook een soort verlatingsangst. Bij partners, maar ook bij vriendinnen en familie. Hoe irritant ik het ook vind, ik klamp me gewoon vast aan iemand. Niemand wil dat mensen van wie je houd je verlaten, maar ik denk dat dat met mijn achtergrond net een stukje intenser is.

Ik ben nu volwassen genoeg om eerlijk naar binnen te kijken en te accepteren dat er dingen kapot zijn. Om de donkere kanten van m'n adoptieverhaal te erkennen, maar ook om het zoeken naar m'n biologische familie los te laten. Dat heeft namelijk geen zin. Toch blijft die stiekeme hoop om nog iets van ze te horen altijd ergens zitten. Dat vind ik best irritant. Ik ben benieuwd wat de toekomst me brengt, ik hoop dat er iets komt wat dat missende stukje vervult. Wat dat dan ook mag zijn.

Vorig jaar ben ik muziek gaan uitbrengen onder de naam Neema Nekesa. Dat is een alter ego dat ik zelf heb gecreëerd. Ik weet haar geboortedatum en heb overal controle over. Dat werkt bijna als een soort therapie. Ik heb daardoor ook een manier gevonden waarop ik over mijn verhaal durf te vertellen. De teksten van m'n nummers zijn dubbelzinnig, maar ik krijg veel berichten van geadopteerde mensen die zich herkennen in m'n muziek. Ik wil er met een luchtig jasje over vertellen - het hoeft allemaal niet te diepgaand - en ik wil op een leuke manier Ethiopië betrekken bij mijn muzikale carrière. Het is één grote reis en iedereen mag aansluiten."

- Lemlem (26)