Yino (30): “Colombiaanse kids in achterstandswijken helpen, is wat mij gelukkig maakt"

"Vanwege mijn Colombiaanse roots heb ik vaak Colombia bezocht. Zodra ik weer terug was in Nederland voelde ik me altijd heel ongelukkig. Nederland is een topland, maar ik was er niet gelukkig meer. Dat had voornamelijk te maken met de maatschappelijke druk die mensen op zichzelf leggen. Veel mensen zijn heel erg bezig met presteren, waardoor ze vaak vergeten om gewoon te leven. Daarom besloot ik in september 2019 om voorgoed naar Colombia te verhuizen.

Ik maakte die stap zonder plan of enige back-up. De Barrio Popular, een achterstandswijk in de stad Medellín, was de eerste plek waar ik een huis kon krijgen. Ik twijfelde geen seconde en heb 'm gelijk genomen. Dit soort wijken hebben een heftige geschiedenis, maar ik vind het heerlijk om hier te wonen. Negen van de tien mensen zeiden tegen mij dat ik dit niet moest doen. Alles pakte goed uit, want ik zit hier nog steeds. Daarom wil ik iedereen meegeven: luister naar je gevoel. Wil je iets? Doe het dan gewoon. Laat die energie van buitenaf nooit je eigen energie verstoren.

Het is voor mij altijd belangrijk geweest om anderen te helpen. Dat maakt mij gelukkig. De drang om anderen te helpen werd hier tijdens de lockdown dag na dag sterker. In Colombia hebben we een van de strengste lockdowns ter wereld gehad. Veel mensen in de wijk konden daardoor niet meer werken, waardoor ze in financiële problemen kwamen. Het leidde voor velen tot een hongersnood. Qua hulp moet je het hier niet hebben van de overheid. Daarom besloot ik om samen met andere bewoners voedselpakketten te doneren aan gezinnen in nood.

Het volk hielp het volk en dat vond ik prachtig. Uit die ervaring ontstond iets nog veel groters. Ik zette namelijk het project 'Niños del futuro' op, wat 'kinderen van de toekomst' betekent. Er zijn veel problemen in de wijk waar ik woon. Veel van deze wijken worden ook gecontroleerd door gangs. Met dit project wil ik de kinderen hoop op een goede toekomst geven en hen behoeden voor het criminele pad door middel van verschillende activiteiten.

Veel kids hangen de hele dag rond op straat en niemand kijkt naar hen om. Ze zijn vaak onverzorgd en hebben vlooien en luizen in hun haar. Daarom benaderde ik mijn goede vriend Ethem, die als kapper werkt in Nederland. Kappers kennen veel mensen en maken altijd een praatje. Hij vraagt zijn klanten om een extra bedrag naar keuze te doneren. Dat geld stuurt hij vervolgens naar mij, zodat we de kinderen hier gratis kunnen knippen en verzorgen. Het is een win-winsituatie, want op deze manier creëren we ook werkgelegenheid voor lokale kappers en betalen we hen met het gedoneerde geld.

Ook organiseren we sportactiviteiten. Zo heb ik eindelijk een voetbalteam kunnen opzetten. Door alle donaties kon ik de contributie, het materiaal en de outfits betalen. Deze kinderen spelen altijd op straat, maar doen dat met slechte schoenen en vaak niet eens een normale bal. Nu dat alles gefixt is, hebben ze iets om naar uit te kijken en kunnen zij hun talent hopelijk beter ontwikkelen. Daarnaast steun ik onder andere mijn goede vriendin Andrea met het project Box2Grow. Daarmee geven we boksles en psychologische hulp aan meiden die in de wijk te maken hebben met geweld en misbruik.

Ik was ook ooit een kind dat vaak op straat rondhing en opgroeide onder moeilijke omstandigheden. Ook ik heb heb geweten wat honger is. Uiteraard kan je het leven in Nederland niet vergelijken met het leven hier. Maar ik kan mezelf goed verplaatsen in deze jongeren. Daarom is het zo belangrijk voor mij om hen te helpen. Ik probeer hen vooral te stimuleren om alles uit het leven te halen. Dat ze alles kunnen doen en bereiken, ondanks de omstandigheden waarin zij leven. Ik weet dat ik het armoede- en geweldsprobleem niet kan oplossen, maar ik kan deze kids in ieder geval aandacht geven. Ik merk dat het een goede invloed heeft op veel kinderen. Ze sturen me zoveel berichten op social media, zo van: ‘Yino, je bent als een vader voor me’. Als ik dat soort dingen lees, denk ik: daar doe ik het voor.

Er staan nog veel grote dingen op de planning. Ik werk namelijk ook veel met ontheemde gezinnen uit Venezuela, die door geweld en conflicten moesten vluchten. Velen van hen hebben twintig dagen of meer gelopen op slippers en met hun kind in hun armen. Er gaan mensen dood onderweg en dat is afschuwelijk. Dat gebeurt niet alleen hier, maar ook in landen als Syrië, Sudan of Congo. Die mensen krijgen zoveel te verduren. Uit solidariteit ga ik volgende week, in mijn eentje, een zware tocht door de bergen maken van tien dagen. Ik wil hiermee laten zien hoe belangrijk het voor mij is om me keihard in te zetten voor anderen. Ik ga het allemaal filmen om donaties te fixen, waarmee ik die ontheemde gezinnen kan ondersteunen. Ik ga er volledig voor.

Ook ga ik met kerst gigantisch uitpakken. Dat heb ik afgelopen september ook gedaan met cadeaupakketten en een groot feest voor de kinderen. Dat is hen zo bijgebleven dat ze nog elke dag vragen van: 'Yino! Wanneer gaan we weer zoiets doen?' Daarom ga ik, samen met een vriendin, op 19 december een bazaar organiseren. Heel mijn huis staat momenteel vol met meubels, kleding en cadeaupakketten die we allemaal gaan doneren. We gaan ook een groot feest organiseren voor de kinderen met veel eten, grote springkussens en een recreatieteam dat gaat dansen en de kids gaat schminken. Op die manier willen we ervoor zorgen dat iedereen de feestdagen goed ingaat.

Het leven in de wijk is chill. Je bent vrij om te doen en laten wat je wilt. Ondanks de gangs die deze wijken controleren, is het allemaal minder eng dan mensen denken. Natuurlijk heb ik weleens moeilijkheden gehad met gangs als ik iets wilde organiseren. Ik ga vaak alleen naar alle wijken. Mensen denken soms dat ik gek ben, maar ik ben ervan overtuigd dat anderen het voelen als je ergens met een bepaalde energie komt. Ik leg hen uit dat ik iedereen respecteer in de buurt en dat ik iets wil organiseren voor de kinderen. Het is weleens voorgekomen dat de gangs vroegen om geld, maar ik ga het gedoneerde geld niet gebruiken om een gang te betalen. Ik probeer hen dan duidelijk te maken dat ik het ook voor hun broertje of zoon wil organiseren. Soms dring ik tot hen door en soms ook niet. Dan zeg ik: 'Even goede vrienden, ik respecteer jullie regels'. Daarna ben ik weer weg.

Ik ben trots op alles wat ik tot nu toe bereikt heb. Anderhalve maand geleden hadden we hier in de wijk een activiteit met 140 kinderen. Ik heb het op zulke momenten ontzettend druk, maar op een gegeven moment liep ik eventjes weg. Ik ging op een berg staan en keek vanuit daarboven uit op het plein met al die kinderen. Ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen. Ik voelde me zo blij dat ik die kinderen gelukkig mocht maken en dacht: mijn droom is werkelijkheid geworden. Dat was een van de mooiste momenten in mijn leven.

Mijn grootste toekomstdroom? Ik wil ooit een eigen gym om kickboks- en voetballessen te geven in combinatie met sociale vaardigheden. Ook wil ik de kinderen voorzien van Engelse les. Dat ontbreekt hier echt. Het niveau van de scholen hier slaat nergens op en is belachelijk slecht. Dat gaat ook allemaal gebeuren, maar alles op z'n tijd. Ik wil deze kinderen een kans bieden en hen duidelijk maken dat ze ertoe doen."

- Yino (30)