Merel (23): "Als alles op z'n plek valt, maak ik zeker kans op een medaille"

"Ik ben van jongs af aan altijd geïnteresseerd geweest in verschillende sporten. Zo deed ik ook aan volleyballen. Rond mijn vijftiende wist ik nog niet precies wat ik wilde doen. Ik deed al wel aan BMX'en, maar ik had niet zoiets van: ik wil elke dag trainen. Natuurlijk wilde ik ook gewoon veel dingen doen met mijn vriendinnen en familie.

Toen ik naar de middelbare school ging, moest ik uiteindelijk kiezen tussen volleybal en BMX en toen heb ik dus voor BMX gekozen. In mijn middelbare schooltijd heb ik veel moeten opofferen voor de topsport. Zo mocht ik bijvoorbeeld nooit mee op skitripjes die school organiseerde, omdat het mij werd afgeraden vanwege blessures.

Ook heb ik mijn vriendinnen vaak moeten afzeggen. Denk aan verjaardagen of weekendjes weg. Ik ben ook nooit met hen op vakantie geweest. Zij gingen natuurlijk allemaal op van die zuipvakanties, dat kon voor mij helaas niet. In die tijd vond ik dat wel vervelend, maar als ik er nu op terugkijk, denk ik: het valt allemaal wel mee. Ik heb nu ook een prima balans voor mezelf kunnen vinden en ik zie mijn vriendinnen nog regelmatig.

Ik nam het BMX'en niet altijd even serieus, maar gelukkig had ik van huis uit altijd een supergoed voorbeeld om gedisciplineerd te blijven. Mijn vier jaar oudere zus Laura was namelijk al veel serieuzer bezig met BMX'en. Op die manier groeide ook mijn passie voor de sport. Zij had al meegedaan aan de Spelen en trainde al op Sportcentrum Papendal. Toen dacht ik: als ik dat ook wil bereiken, moet ik geen rare dingen doen. Die fanatieke thuissituatie was precies wat ik nodig had in die tijd. Nu is BMX mijn leven.

Of er rivaliteit is tussen mijn zus en ik? Wel een klein beetje en die groeit ook steeds meer. Ik merk dat we elkaar telkens proberen in te halen. Als een van ons bij de trainingen een bepaald gewicht heft of een bepaalde tijd rijdt, dan wil de ander er telkens overheen. Daarnaast wonen we ook samen, dus thuis kunnen er soms wel mondige discussies ontstaan. Dat komt misschien wel omdat ik ouder en opstandiger word, haha.

Maar een ding is zeker: als Laura straks goud wint op de Olympische Spelen en ik zilver, dan ben ik ontzettend blij. Dan vind ik het echt niet erg dat zij boven mij eindigt. Als ik nu voor dat resultaat zou kunnen tekenen, doe ik het meteen. Ik realiseer me simpelweg dat zij qua niveau nog boven mij zit. Ik kom wel steeds dichterbij, maar Laura is nog wel beter dan ik.

Naast het behalen van de Olympische Spelen ben ik tot nu toe het meest trots op mijn zilveren medaille op het WK in Bakoe in 2018 bij de elite. Mijn zus eindigde als eerste en het was geweldig om met haar op het podium te staan. Ik kwam net terug van een blessure en was al blij dat ik in de finale stond. Dan behaal je ook nog eens een medaille, dat was top.

Wat betreft de Olympische Spelen frustreerde het me in eerste instantie dat het vorig jaar werd verzet. Maar uiteindelijk is het misschien wel beter geweest. Ik weet namelijk niet of ik het vorig jaar gehaald had, omdat ik in januari heel hard ten val ben gekomen. Toen heb ik een aardige hersenschudding opgelopen. De verplaatsing van de Spelen was dus een soort geluk bij een ongeluk.

Via de World Cup in Verona dit jaar kwalificeerde ik me uiteindelijk voor de Spelen. Mijn zus Laura en Judy Baauw waren al zeker van een plekje en er was nog maar één plek over. Uiteindelijk presteerde ik tijdens de World Cup beter dan mijn twee concurrenten, waardoor mijn grote droom in vervulling is gegaan. Het zullen mijn allereerste Spelen zijn en ik heb geen flauw idee wat me in Tokyo te wachten staat. Ik denk dat een finaleplaats wel moet lukken. Iedereen wil natuurlijk zo'n felbegeerde medaille winnen, maar er spelen zoveel factoren mee. Het ligt er maar net aan hoe ik me daar op dat moment voel en hoe de baan aanvoelt. Hopelijk valt alles op z'n plek. Als ik goed in mijn vel zit, sluit ik niets uit."

- BMX'ster Merel (23)