Dewi (24): "Ik kan nooit meer onbezorgd een zwangerschap ervaren"

"Ik had al twee miskramen gehad toen ik er begin 2022 achter kwam dat ik opnieuw zwanger was. Alles leek toen goed te gaan en ik maakte een afspraak bij de verloskundige voor een echo, die na acht weken zwangerschap zou plaatsvinden. Vlak voordat de echo gepland stond, kreeg ik ineens bloedingen. Dat duidt vaak op iets dat niet goed gaat, maar doet hoeft niet altijd zo te zijn.

Tijdens de echo konden ze vervolgens niks vinden in mijn baarmoeder: geen kindje, dus geen zwangerschap volgens hen. Toen begreep ik dat ik mijn derde miskraam had gehad en werd ik naar huis gestuurd. Ik kwam toen voor de derde keer in het rouwproces van een miskraam en voelde me opnieuw verslagen.

Het is na een miskraam gebruikelijk om na ongeveer een week een zwangerschapstest te doen, om te kijken of hCG (het zwangerschapshormoon) uit je lichaam is. Dat was bij mij niet het geval en toen dacht ik: hey, dit klopt niet helemaal, maar misschien duurt het dit keer gewoon wat langer.

Een aantal dagen later heb ik een afspraak bij de huisarts gemaakt, omdat ik wilde weten of er iets mis met me was. Ik had namelijk al drie miskramen gehad en wilde weten of er meer speelde. Diezelfde dag kreeg ik ineens extreme buikpijn en ik kon niet verklaren waar het vandaan kwam. Het was zo erg dat ik op een gegeven moment niks meer kon: niet liggen, niet zitten, niet staan. Ik ben naar de huisarts gegaan en die zorgde ervoor dat de ambulance me direct kwam ophalen.

In het ziekenhuis hebben ze vervolgens allerlei onderzoeken gedaan, maar konden ze niks vinden. Uit het bloedonderzoek bleek wel dat mijn hCG heel hoog was, dus dat betekende dat er nog steeds sprake was van een zwangerschap. Mijn kindje zat niet in mijn baarmoeder, dus besloten de dokteren me te opereren om te kijken of het op een andere plek zat, zoals de eileider of buikholte.

Tijdens de operatie bleek dat mijn eileider gescheurd was. Mijn kindje groeide daar. Dat is zo ver gaan rekken dat mijn eileider dat helemaal niet aankon en scheurde. Dat verklaarde ook de pijn die ik had: door het scheuren van de eileider kreeg ik bloedingen in mijn buik. Daardoor komt er bloed op plekken waardoor je zenuwpijn krijgt.

Ze hebben me echt net op tijd geopereerd en ik heb de operatie ternauwernood overleefd. Tijdens de operatie hebben ze in totaal twee liter bloed weggehaald. Vervolgens hebben ze mijn eileider met mijn kindje uit mijn lichaam verwijderd.

Mijn leven voelde daarna als een grote waas: het leek niet echt en het was alsof ik droomde. Het besef van wat er allemaal gebeurd was, kwam een paar dagen later pas. Ook lichamelijk was het zwaar, het was een hele heftige operatie. Ik heb er nog steeds last van: tijdens de maandelijkse eisprong heb ik een paar dagen lang extreme buikpijn.

Daarnaast is de kans dat ik opnieuw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap krijg groter dan bij personen die dit nog niet eerder meegemaakt hebben. Mocht dit nog een keer bij mij gebeuren, betekent het dat mijn andere eileider ook verwijderd moet worden en dan kan ik niet meer op een natuurlijke wijze zwanger worden.

Na alle gebeurtenissen is mijn wens om kinderen te krijgen alleen nog maar sterker geworden, maar ik denk dat ik nooit meer onbezorgd een zwangerschap zou kunnen ervaren. Los van het fysieke gedeelte ben ik door de buitenbaarmoederlijke zwangerschap vooral mentaal op een dieptepunt beland. Het duurde heel erg lang om die klap te verwerken. De artsen vertelden me dat ik gewoon pech had en dit iedereen kan gebeuren. De nazorg op het lichamelijke gedeelte is erg goed, maar op mentaal gebied word je na zo'n periode niet geholpen.

Dat is ook de reden dat ik mijn verhaal wil delen. Ik merk dat mensen er niet veel van weten. Niemand is zich er bewust van hoe groot de impact van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is. Vaak wordt het vergeleken met een miskraam, maar ik heb het allebei meegemaakt en kan je vertellen dat het absoluut niet hetzelfde is.

Ik wil dan ook dat er meer over bekend wordt en we allemaal steeds beter leren hoe we ermee om kunnen gaan. Ik heb daarom een groep voor lotgenoten opgezet voor een ieder die zoiets heeft meegemaakt en erkenning en herkenning wil vinden. Als je jouw verhaal kwijt wil, kan je bij ons terecht. We zullen er samen alles aan doen om hier sterker uit te komen.

Eén van de dingen die ik tijdens mijn rouwproces gedaan heb, is aangifte van de geboorte van mijn kindje bij de gemeente. Je krijgt dan een akte van geboorte (levenloos) en kunt je kindje dan een naam geven. De akte van geboorte (levenloos) is een officiële erkenning dat het kindje ter wereld is gekomen.

Mijn kindje heet Noï."

- Dewi (24)