Cibelle (22): ''Mijn bekering zorgde eerst voor discussies, nu koop ik samen met mijn moeder hoofddoeken''

''Vanuit mijn opa heb ik het christelijk-rationalisme, een mix van het christendom en het spirituele van het boeddhisme, meegekregen. Ik vond het geloof waarin ik ben opgegroeid hartstikke mooi, maar op een gegeven moment dacht ik: waar geloof ik zelf écht in? Ik besloot me te focussen op het christendom, maar kwam er al snel achter dat dat geloof niet paste bij mijn levensvisie.

Mede door mijn vriendschap met een paar islamitische meiden, besloot ik me te verdiepen in de islam - hoe meer ik dit deed, hoe meer ik besefte dat de islam beter bij mij paste. Ik vond het geloof in vergelijking met het christendom erg overzichtelijk: je weet wat je wel en niet mag doen. Ook vond ik rust en bezinning terug in de islam. Ik was nog maar twaalf jaar oud toen ik me besloot te bekeren tot de islam.

Op zo’n jonge leeftijd bekeren resulteerde in veel ophef vanuit mijn omgeving. Mijn familie dacht drie jaar lang dat het slechts een fase was. Dat mijn omgeving zo reageerde, kwam denk ik door de mediaberichtgeving. Rond die periode was de islam slecht in het nieuws vanwege allerlei terroristische aanslagen. Deze nieuwsverhalen gaven vorm aan het beeld over de islam dat mijn moeder in haar hoofd had. Ook liep mijn moeder rond met de gedachte dat een bekeerling ooit radicaliseert. Dit zorgde voor heel veel angst, onwetendheid en bezorgdheid bij mijn familie.

Kort na de bekering ben ik ook een hoofddoek gaan dragen. Dit zorgde voor nog meer discussies thuis. Ik mocht het thuis en bij familiegelegenheden niet dragen. Daarom droeg ik drie maanden lang stiekem een hoofddoek.

Nu is het gelukkig 180 graden gedraaid. Door echt het gesprek aan te gaan met mijn moeder en veel te communiceren over het bekeren, zijn uiteindelijk alle islamitische vooroordelen verdwenen. Uiteindelijk kocht ik drie jaar na mijn bekering zelfs samen met mijn moeder een hoofddoek.

Nadat ik me bekeerde tot de islam, deed ik direct mee met de ramadan. Omdat ik niet met het geloof ben opgegroeid, was vasten in het begin erg wennen. De ramadan wordt vaak beschouwd als 'gezellig met de familie', maar dat heb ik een lange tijd niet zo mogen ervaren. Vooral toen ik nog thuis woonde: iedereen sliep al en ik moest nog eten. In het begin is dat heel lastig: je vraagt je af of er ooit een einde komt aan de eenzaamheid, maar geloof mij: dat komt. Op een gegeven moment ga je namelijk zelf mensen om je heen verzamelen die ook vasten.

Ik ben er heilig van overtuigd dat God je niet met meer belast dan dat je aankan. Ik zou daarom graag aan anderen willen meegeven om geduld te bewaren als je in een moeilijke situatie zit. Er komen betere tijden aan en alles wat je meemaakt, inclusief de beproevingen, gebeurt niet zomaar. Verzamel mensen om je heen bij je wie je houvast kan vinden en blijf vooral met elkaar communiceren!''

- Cibelle (22)