Elif Kan over ontvoering in documentaire 'Mooi Meegenomen': "Niemand wist waar ik was"

Elif Kan

Elif Kan heeft een Nederlandse moeder en Koerdische vader die zijn gescheiden toen ze een baby was en haar moeder kreeg toen de voogdij. Op een dag nam Elifs vader haar ergens mee naartoe, zonder iets tegen haar moeder te zeggen en liet niets van zich horen. Haar moeder kon haar, inmiddels ex-man, niet bereiken en werd ontzettend ongerust. "Ik wist niet wat ik moest doen op dat moment. Ik kon niets doen", zegt ze in de documentaire. Uiteindelijk is Elif weer teruggekeerd bij haar moeder, maar ze weten beiden niet waar Elif destijds naartoe is gebracht en wat daar is gebeurd. Na de ontvoering is haar vader volledig uit het leven van Elif en haar moeder verdwenen en dat heeft voor veel chaos gezorgd binnen het gezin. "Ik mis nu een deel van mezelf, namelijk mijn Koerdische kant. Ik weet dat ik die heb, maar die kant heb ik nooit leren kennen, omdat mijn vader mijn hele jeugd afwezig is geweest", aldus Elif Kan. Om erachter te komen hoe lotgenoten de traumatische gebeurtenis ervaren hebben en hoe ze er nu mee omgaan, gaat Elif in gesprek met Sara en Bo Hanna. Beiden zijn op jonge leeftijd ontvoerd door hun vader en meegenomen naar een ander land.

Sara

Sara is op jonge leeftijd meegenomen door haar Koerdische vader vanuit Engeland naar Nederland. Ze wist 18 jaar lang niet dat ze ontvoerd was. "Mijn ouders gingen uit elkaar en mijn moeder kreeg de voogddij. Dat kon mijn vader kon dat moeilijk accepteren en toen heeft hij besloten om mij en mijn zus mee te nemen. We waren toen twee en drie jaar oud", vertelt ze. Haar biologische moeder is altijd op zoek geweest naar Sara en haar zus. "Onze vader was daarom altijd op zijn hoede en liet ons nooit zomaar buitenspelen. Als het dan wel mocht, werden we geschminkt, zodat onze moeder ons niet zou herkennen. Dat gaf hem rust."

Bo Hanna

Bo Hanna is samen met zijn tweelingbroer en broer door hun vader meegenomen vanuit Zweden naar Egyte. Later zijn ze naar Nederland gekomen en hun biologische moeder was nergens van op de hoogte. Als kinderen hebben ze haar nooit meer gezien. Toen Bo’s tweelingbroer suïcidaal werd, besloot hij hun biologische moeder op te zoeken. "Wij zijn ontvoerd en zo’n ontvoering is natuurlijk heel traumatisch. Het heeft heel veel invloed op hoe je leven verder verloopt", zegt Bo tegen Elif Kan. Zijn tweelingbroer heeft al die pijn geprobeerd te verdoven door onder meer drugs te gebruiken. "Hierdoor heeft hij een psychose gekregen en hij had ook last van schizofrenie. Mijn tweelingbroer kon de pijn geen plek geven en hij heeft er zo erg onder geleden." Bo kan niet zeggen dat zijn tweelingbroer uit het leven is gestapt, omdat hij is ontvoerd. Maar hij kan wel met zekerheid zeggen dat de ontvoering een hele grote rol heeft gespeeld in zijn leven.

Angst

Elif Kan wil graag weten waarom zij en haar lotgenoten als inmiddels volwassen kinderen nog steeds niet echt praten over hun ontvoering. Volgens Sara heeft dit te maken met angst en de cultuur waarin ze is opgegroeid. "Ik denk dan gelijk aan de eer van mijn ouders. Wat zouden zij ervan vinden als ik erover praat? Ik cijfer mezelf dan heel erg weg. Het was sowieso een groot taboe om het erover te hebben, omdat het zo'n groot geheim was", zegt Sara.

De documentaire maakster dacht dat ze haar ontvoering een plekje had gegeven, maar dat blijkt toch niet helemaal het geval. Vooral nu ze oude foto’s terugkijkt met haar moeder en het over de ontvoering en de afwezigheid van haar vader heeft, merkt Elif toch dat het haar meer doet dan dat ze dacht. Elif vraagt zich vooral af hoe een ouder zijn gezin dit aan kan doen en zit met veel vragen en onbegrip. "Ik voel vooral boosheid, omdat mijn moeder in angst heeft geleefd en omdat ik geen normale jeugd heb gehad. Daarbij weet ik ook niet hoe het is om een vader te hebben."