Emma (20) was verslaafd aan drank en kalmeringspillen: "Alles om maar niet te voelen"

Je gevoelens wegstoppen om er maar niet mee geconfronteerd te worden: voor veel mensen met een drank- of drugsverslaving is dit een van de voornaamste redenen om te blijven gebruiken. De 20-jarige Emma raakte op jonge leeftijd depressief en ontwikkelde daardoor een verslaving aan drank en later ook kalmeringsmiddelen. In de Mental Health Club-podcast vertelt ze aan Tannaz hoe ze uiteindelijk inzag dat ze een probleem had en wat haar heeft geholpen hiervan af te komen.

Eetstoornis

Emma's verslavingsproblemen begonnen eigenlijk bij de eetstoornis waar ze op haar zestiende voor in behandeling ging. "Niet eten was een manier om een beetje te verdwijnen en niet te hoeven voelen." Toen ze op een gegeven moment meer moest gaan eten om aan te komen, kreeg ze het mentaal steeds zwaarder. "Ik werd volledig overweldigd door al die gevoelens die ik een tijd lang niet had gevoeld."

Zelfverzekerder met drank

Emma ontwikkelde een depressie. "Vanuit daar ontstond het drankprobleem. Het obsessieve dat ik met eten had, had ik ook met heel veel andere dingen." Net als veel leeftijdsgenoten dronk Emma al wel eens op feestjes, maar toch merkte ze dat de drankjes op haar een ander effect hadden dan op haar vrienden. "Ik kon het nooit echt uitleggen, maar ik merkte gewoon dat het anders was. Ik ben altijd heel onzeker geweest over mezelf. Wanneer ik onder invloed was, durfde ik wat meer en was ik wat losser. Als dat gevoel uit m'n lichaam was, miste ik het eigenlijk meteen al."

Altijd een black-out

Hoewel ze niet het idee had ze een probleem aan het ontwikkelen was, vond Emma het wel gek dat haar vrienden gewoon konden stoppen met drinken na een aantal glazen. "Bij mij ging het altijd mis. Ik kan me niet herinneren dat ik dronk en géén black-out had. Voor mij stond dat gelijk aan drinken." Toch was het lastig om in te zien dat haar drankgebruik problematisch was. "Drank en drugs zijn zo gebruikelijk bij jongeren, dat het heel moeilijk was om te realiseren dat het bij mij anders was dan bij m'n vrienden."

Kalmeringsmiddelen

Toen Emma's depressieve gevoelens steeds erger werden, kreeg ze ook last van paniekaanvallen. "Daar kreeg ik kalmeringsmiddelen voor van m'n arts. De eerste keer dat ik die innam, dacht ik: wow, die werken goed. Toen ben ik er steeds meer gaan nemen. Ik raakte er snel aan gewend, dus ik had steeds meer nodig om hetzelfde effect te krijgen." Omdat naar school gaan vanwege haar eetstoornis nog te belastend was, zat Emma veel thuis en was er niks wat haar belemmerde om te gebruiken. "Het was achteraf een hele onhandige samenloop van omstandigheden."

Niet meer onder controle

Op een gegeven moment hadden de pillen helemaal geen effect meer op Emma en dat was het moment waarop ze de medicijnen ging combineren met drank. Ze dronk toen allang niet meer alleen op feestjes. "Toen had ik het helemaal niet meer onder controle." Ze kwam op een punt waarop ze de middelen bijna 24 uur per dag 'nodig had'. "Ik kon ook niet meer slapen zonder en werd wakker zodra het was uitgewerkt. Dan ging ik 's nachts bijvoorbeeld ineens heel intensief sporten en ik deed ook aan zelfbeschadiging. Daarnaast was niet eten was ook altijd nog een optie. Alles om maar niet te hoeven voelen."

Emma's omgeving had wel in de gaten dat het niet goed met haar ging, maar het drank- en kalmeringsmiddelengebruik heeft ze lang weten te verbergen. "Daar sta ik eigenlijk nog steeds van te kijken. Over de eetstoornis en de zelfbeschadiging vertelde ik wel, maar ik was bang dat ze m'n kalmeringsmiddelen weg zouden halen als ik ook daarover zou vertellen."

Afkicken

Het moment waarop ze besefte hulp nodig te hebben, kwam bij Emma pas laat. Op haar zeventiende ging ze naar een afkickkliniek op aandringen van haar moeder. Zelf had ze toen nog niet helemaal door dat ze een verslavingsprobleem had. "Maar een vereiste van de kliniek was dat je volledig afkickt van alles, ook als het voor jou nog geen probleem is."

In de kliniek kreeg ze pas door erg de verslaving eigenlijk was. "Toen ik afkickte, ervaarde ik wat het lichamelijk met me deed om ervan los te komen. Daar heb ik zoveel last van gehad, dat ik doorkreeg dat het niet normaal was." Emma kreeg last van griepverschijnselen, zoals koorts, hoofdpijn en misselijkheid. Ook mentaal was het zwaar. "Ik was superonrustig en kon 's nachts niet meer slapen."

Confronterend

Emma herinnert zich nog één specifiek moment dat erg confronterend voor haar was. "Er werd van mij gevraagd om op te schrijven wat ik onder invloed heb gedaan waar ik spijt van heb. Dat kon ik gewoon niet, want ik herinnerde me echt niks. Daar ben ik onwijs van geschrokken. Ik heb heel erg moeten graven naar herinneringen en de dingen die naar boven kwamen, waren helemaal niet leuk."

Terugval

Emma heeft zich talloze keren afgevraagd of ze het afkicken wel vol kon houden. "Vooral toen ik thuiskwam uit de kliniek heb ik vaak gedacht: is dit echt wat ik de rest van m'n leven moet doen? Dat heb ik heel erg onderschat en dat heeft voor een terugval gezorgd." Toen Emma bij een fles drank in de buurt kwam, ging ze weer drinken. "Ik kon die niet laten staan en realiseerde het me pas toen het al gebeurd was."

Die terugval deed haar realiseren dat ze echt moest stoppen met gebruiken. "Voor mij was dat het moment waarop ik wist: ik kan er gewoon niet mee omgaan en ben te grenzeloos in het gebruik. Ik heb het sindsdien nooit meer gemist, omdat ik heb ervaren wat de gevolgen zijn." Hoewel drinken of het nemen van de medicijnen echt nog wel eens in haar opkomt, overweegt ze niet meer om het serieus te gebruiken. "Daar heb ik nu te veel voor te verliezen."

Clean

Emma is nu drie jaar clean. Verjaardagen en feestjes waarbij wordt gedronken, zijn inmiddels geen probleem meer. "Omdat ik nu nuchter ben, maak ik alles mee. Je ziet mensen veranderen als ze drinken en daar kan ik nu om lachen. Ik denk dan: ik word morgen wakker zonder hoofdpijn." Daarnaast heeft ze ook veel vrienden overgehouden aan haar behandeling. "En die drinken ook allemaal niet."

Doe het niet alleen

Emma drukt anderen in soortgelijke situaties op het hart om iemand in vertrouwen te nemen en te praten over je mentale problemen of verslaving. "Dat had bij mij heel veel kunnen voorkomen. Ik heb daar zo ontzettend lang mee gewacht en dacht altijd: ik kan dit zelf wel oplossen. Totdat het uit de hand liep." Nog steeds is praten iets wat haar op het goede spoor houdt. "Voor mij staat verslaving volledig gelijk aan eenzaamheid. Wat mij nu clean houdt, is het erover hebben met mensen. Dat helpt veel meer dan de meesten denken. Dus doe het niet te lang alleen."

Bij de FunX Mental Health Club snappen we dat het leven niet 24/7 fissa is. Of je nou dealt met een depressie, niet goed weet hoe je hulp moet vragen of te maken hebt een burn-out: je bent niet alleen. In deze wekelijkse podcast bespreekt Tannaz met verschillende gasten hoe zij dealen met hun mental health-struggles en krijg je handige tips van experts. Alle afleveringen terugluisteren kan hier.