Kirsten (22) over leven met kanker: "Ik wil genieten van elk moment"

Jeuk

Het begon allemaal een jaar geleden toen Kirsten heftige jeuk op haar benen kreeg. Het constante krabben hield haar 's nachts wakker, waardoor ze slechts vier uur per dag sliep. Ze kwam bij de dermatoloog terecht, die ervan uitging dat het een allergie was. “Helaas verdween de jeuk niet. Tijdens een tripje naar Parijs werd de pijn echt ondragelijk. Mijn benen kleurden rood van het krabben en de jeuk veranderde in pijn. Ik vermoedde dat er meer aan de hand was, dus ik raadpleegde opnieuw de dermatoloog.” Er werd een biopsie uitgevoerd, waarbij de artsen een stukje weefsel weghalen. Volgens het onderzoek zou Kirsten de huidaandoening Prurigo Nodularis hebben. “Hoewel ik bloed liet afnemen, kon de specifieke kanker die ik had niet worden gedetecteerd via bloedonderzoek. We gingen er daarom vanuit dat de huidaandoening de oorzaak was voor mijn jeuk,” vertelt ze.

Kirsten besloot opnieuw aan de bel te trekken toen de jeuk na drie maanden nog steeds niet was verdwenen. "De dermatoloog was ervan overtuigd dat de huidaandoening de oorzaak was. Hij vroeg me of ik onlangs iets ingrijpends had meegemaakt. Het enige wat in me opkwam, was dat mijn oma onlangs was overleden, maar ik begreep het verband daarin niet." Kirsten werd doorverwezen naar een psycholoog die uitlegde dat nare gebeurtenissen de jeuk kunnen verergeren. Toch was ze ervan overtuigd dat er meer aan de hand was. “Ik verzocht ook een second opinion, maar dat werd geweigerd. Als ik zo terugkijk vind ik het jammer hoe de dermatoloog gehandeld heeft, maar hij is natuurlijk ook maar een mens.” Na maandenlang geen oplossing te vinden, kreeg ze een nieuwe dermatoloog die bereid was verder onderzoek te doen. Kirsten kreeg een medicijn voorgeschreven dat haar immuunsysteem verzwakte, en daardoor een bult boven haar sleutelbeen opdook.

Diagnose

De arts had twijfels en besloot nader onderzoek te verrichten, omdat er een vermoeden was dat Kirsten leed aan de ziekte van Hodgkin. Na enkele dagen in het ziekenhuis en een operatie verder, werd de diagnose Hodgkin stadium 2B vastgesteld, wat betekent dat de ziekte zich beperkt tot twee of meer kliergebieden aan dezelfde kant van het middenrif. “Toen ik mijn diagnose kreeg zat ik echt in een emotionele rollercoaster, maar ik was vastberaden om door te zetten. Ik ben gelijk gaan kijken naar de stappen die je moet nemen voordat je aan je chemotherapie begint.” Maar hoe meer chemotherapiebehandelingen ze onderging, hoe zwaarder het voor haar werd, vertelt Kirsten. Ze staat op het punt om haar laatste kuur te ondergaan, waarmee haar chemotherapie eindelijk wordt afgerond. Ze deelt dat haar kijk op het leven aanzienlijk is veranderd gedurende deze periode. "Het klinkt misschien cliché, maar ik besef dat ik echt van dag tot dag leef. Daarom wil ik van elk moment genieten, want het leven kan elk moment omslaan."

Volgens de studente was het hele traject behoorlijk pittig, en dat merkte ze ook aan haar lichaam. “Mijn haar verliezen vond ik moeilijk om te verwerken. Gelukkig ontdekte ik een bedrijf dat van mijn eigen haar een haarband kon maken. De voorwaarde was wel dat je je haar een week voor de chemo moest afknippen.”

Omgeving

Kirsten vertelt dat haar omgeving flink geschrokken was van het nieuws dat ze kanker had. "Het is erg moeilijk voor hen, maar we proberen zo normaal mogelijk te leven. Mijn vriend en ik blijven gewoon leuke dingen doen, en ik doe mijn uiterste best om met vrienden af te spreken." Het is voor haar van groot belang om zo positief mogelijk te blijven. "Af en toe zijn er dagen waarop ik me niet goed voel en thuis zit. Mijn moeder moedigt me dan aan om even naar buiten te gaan. 'Je kunt ook gewoon bij je vrienden op de bank zitten', zegt ze dan." Kirsten bekent dat ze zich schuldig voelt om afspraken af te zeggen, maar haar vrienden tonen enorme begrip. “De steun van mijn dierbaren heeft me geholpen hoopvol te blijven.”

Aanmoedigen

Makkelijk is het voor de 22-jarige niet, maar positief blijven is voor haar de key. "Natuurlijk is het vreselijk om op zo'n jonge leeftijd met dit te worden geconfronteerd, maar dat weerhoudt me er niet van om positief te blijven. Er zijn dagen waarop ik onzeker ben en het even niet meer zie zitten, maar ik probeer er het beste van te maken," deelt ze. Kirsten moedigt anderen in soortgelijke situaties aan om hun gevoelens te uiten."Dit hoeft zeker niet op sociale media, maar deel je emoties met iemand. Dit heeft mij enorm geholpen."