Denise (29): "Ik ben verder dan ik zonder scooterongeluk ooit zou zijn geweest"

Gelukkig was er een arts die erin is geslaagd om mijn knie te maken voor zover dat mogelijk was. Toen ik na een aantal weken uit het ziekenhuis kwam, zat ik vier maanden in een rolstoel. Daarna liep ik nog anderhalf jaar met krukken. In die anderhalf jaar heb ik me volledig gefocust op mijn herstel. Ze zeiden wel dat ik altijd beperkt zou blijven in het lopen, maar ik wist dat ik gewoon moest blijven trainen en meer kracht terug moest krijgen.

Toen ik zonder krukken kon lopen en fysiek dus redelijk hersteld was, kwam de klap op mentaal gebied pas. Mijn droom was altijd om juf te worden en ik zat al in het laatste jaar van de PABO. Door deze mentale issues ging het op school ook slecht en besefte ik dat je als juf veel moet staan en fysiek bezig bent. Toen dacht ik dat het dus misschien geen slimme keus om deze droom door te zetten. Ik ben toen heel erg naar mezelf gaan kijken: wat zijn mijn grenzen en wat is haalbaar? Dit uitte zich bij mij in alleen maar meer frustratie.

Toen ik deze frustraties aan mijn broer uitte, zei hij: “Je moet kleine haalbare doelen voor jezelf stellen, die jou een succeservaring op gaan leveren.”

Dat ben ik toen in kleine stapjes gaan doen. Het begon bijvoorbeeld met het fietsen op een elektrische fiets en zo stelde ik steeds nieuwe doelen. Elke keer als iets lukte, begon ik meer in mezelf te geloven. Ik besefte dat er superveel dingen zijn die ik nog wel kan, zelfs meer dan de negatieve dingen die ik daarvoor alleen maar zag.

Sindsdien denk ik positiever. Ik wist dat ik ondanks mijn belemmering gewoon juf wilde worden. Juist omdat ik alles wat ik heb meegemaakt met leerlingen wilde delen. Na een lange zoektocht vond ik een school die mij ondanks mijn beperking wilde aannemen als stagiaire. Daar heb ik me kunnen bewijzen. Ze zagen dat ik juist heel positief in het leven stond en boden mij uiteindelijk een vaste baan aan.

Ik moet nog steeds om leren gaan met mijn beperking. Ik kan niet lang staan en lopen en omdat ik niet meer op mijn knie mag zitten kan ik veel sporten niet meer uitvoeren. In de toekomst zal de beperking nog heftiger worden, want rond mijn vijftigste moet ik waarschijnlijk in een rolstoel.

Door alles wat ik zelf heb meegemaakt kan ik mijn leerlingen goed begeleiden en helpen. Ik dacht na het ongeluk dat mijn leven nergens meer toe zou leiden, maar nu ben ik misschien wel verder ben op persoonlijk level dan dat ik ooit zonder het ongeluk was geweest. En daar ben ik trots op."

- Denise (29)

close up

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!