Online zelfmoord is aan te raden

Ik had zo’n moment deze week. En daarna besloot ik mij Instagram-account weg te gooien en m’n Facebook te deactiveren.

Misschien had ik mijn echte sociale omgeving vooraf even op de hoogte moeten stellen, want na mijn plotselinge besluit leek het alsof ik zelfmoord had gepleegd. Mensen belden en appten bezorgd, om te vragen of alles wel goed met me ging. Het zegt iets over de tijd waarin we leven, we slaapwandelen. Collectief. Daarom raad ik zelfmoord aan. Sociaal.

Ik weet niet voor jou, lieve lezer, maar zelf kwam het me allemaal even m’n strot uit. Mensen en hun haters, meisjes en hun schatjes (HOU HEEL VEEL VAN JULLIE WAS GEZELLIG MET JULLIE), jongens met meisjesfoto’s (outfits of the day en liftselfies), mensen met illuminati-theorieën en andere fuck the system/mainstream-posts (die ze dan op Instagram en Facebook droppen want sociale media zijn niet mainstream/system/illuminati/NWO/Bilderberg)… Ik kon ze niet meer verdragen. Mezelf ook niet meer.

Wat heeft de wereld in godsnaam aan mijn broodjes kipkerrie, mijn uitzicht op de wolken, de memes die ik grappig vind, mijn kop van véél te dichtbij vastgelegd (alsof er niemand anders in de buurt was om even een foto te maken), mijn verslag van de dag, mijn ups en downs, mijn weet-ik-veel-wat? Of aan de jouwe?

Helemaal niks.

Mijn werk, geschreven en gesproken, dat wil ik delen. Daar heb ik ooit (onder druk van vrienden) social media-accounts voor aangemaakt. Dat ging ook best wel lekker, mede dankzij social media. Maar tegenwoordig is iedereen met een toetsenbord schrijver. Iedereen met een camera op z’n telefoon is fotograaf. Iedereen met twee dezelfde sokken aan is stylist. Zelf ben ik jedi, sinds ik gisteravond met een oud bruin gordijn om en een brandende TL-buis in m’n handen stond.

Het online leven is aan alle kanten nep. Mensen die elkaar in het echte leven haten noemen elkaar broer of zus op internet. Mensen die dodelijk onzeker zijn posten de hele dag selfies van zichzelf en om te verbloemen dat het ze om bevestiging van hun prach-ti-ge uiterlijk gaat, zetten ze er soort van diepe quotes uit één of ander zelfhulpboek onder.

In het echte leven zijn we slechts nog fysiek aanwezig bij familie en vrienden. Of wil jij beweren dat je niet één van die figuren bent die als een zombie met het puntje van z’n neus de hele tijd op een beeldscherm geplakt zit, om te vertellen hoe leuk het feestje wel niet is, in plaats van dat je het gewoon leuk hebt op het feestje? Kom op man.

Ik kom heus wel weer terug, hoor. Ik heb hele mooie mensen ontmoet via sociale media en hoe graag ik het ook anders zou zien, voor m’n werk zijn Instagram en Facebook méér dan handig. Haast onmisbaar. Het Groot Narcistisch Circus laat ik voorlopig even aan me voorbij gaan. Net als anonieme toetsenbordterroristen, beledigingen, bedreigingen, geroddel, gekopieer en ander negatief geouweteringhoer. Het is eventjes klaar.

Ik zoek het probleem bij mezelf en daarom ben ik gewoon even weg. Op vakantie in de echte wereld, zeg maar. Chillen in 1999. Want iedereen kankert de hele dag maar op social media, maar ondertussen doen we er allemaal aan mee. Ik ook. Die hypocrisie kon ik niet meer aan, net als de frustraties die de stortvloed aan ongevraagde en vaak verregaande informatie begon op te roepen. Ruis is slecht voor wie creatief, productief of allebei wil zijn.

Maak een eind aan je digitale bestaan, al is het maar voor eventjes. Herontdek de wereld waarin je leeft, leer opnieuw relativeren en prioriteiten stellen. Vind rust. Heb ook voor je omgeving en tijd voor je dierbaren. Echt, je weet pas aan wat voor informatie-infuus je zit, als je de naald even uit je arm durft te halen. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen maar: zelfmoord is aan te raden. In online opzicht.