Nick (22) is jaar na diagnose zaadbalkanker weer kankervrij: "Het gaat steeds beter"

Hey Nick, de laatste keer dat ik je sprak, onderging je nog chemotherapie. Hoe is dat vervolgens gegaan?
"Mijn laatste chemokuur was eind december en op 29 januari kreeg ik de uitslag van mijn eerste CT-scan om het effect van de chemo te checken. Dat was iets eerder dan gepland, omdat de artsen erg benieuwd waren."

En heb je toen wat goed nieuws gekregen?
"Het was het spannendste gesprek uit mijn leven. Mijn hartslag liep op en ik dacht echt dat ik een hartaanval zou krijgen. Gelukkig zag alles er goed uit, zei de oncoloog. Ik kreeg namelijk te horen dat ik bijna kankervrij was. Door de zaadbalkanker had ik ook uitzaaiingen in mijn lymfeklieren, longen en lever. Maar ik had alleen nog kanker in mijn lever, zo'n 14 millimeter. Dat was eerst 45 millimeter. Nu moest ik nog een aantal weken wachten voor een nieuwe CT-scan."

Goed om te horen! En wat was de uitslag van die tweede scan?
"Ik kreeg de uitslag op 1 april, maar gelukkig was het goede nieuws dat ik kreeg geen grap. Zo was de kanker in mijn lever opnieuw gekrompen en was het nu nog maar zes millimeter. Dat zag er dus goed uit. De dokters dachten dat het inmiddels een litteken was, een beetje zoals bij een wond op je arm na een harde val. Het geneest wel, maar je houdt er soms wel een litteken aan over. Vanaf dat moment was het wachten en kijken wat er zou gebeuren."

En wat gebeurde er uiteindelijk?
"Afgelopen zomer, net voordat ik op vakantie ging, onderging ik opnieuw een scan. Uiteindelijk werd ik gebeld toen ik op vakantie was. Het zag er niet goed uit, kreeg ik te horen. De kanker leek te vervormen en groeide weer richting de tien millimeter. Dat vertrouwden ze niet. Toen hebben we samen met de oncoloog en leverchirurg besloten om een operatie te doen."

Wow, wat heftig. Hoe is die operatie gegaan?
"Op 2 september is uiteindelijk het stuk van mijn lever, waar de kanker zat, verwijderd. Dat was min of meer zo groot als een vuist. Binnen 48 uur was ik alweer thuis, iets sneller dan gedacht. Kort na mijn operatie zei ik meerdere keren dat ik liever een chemokuur had gehad dan een operatie. Werkelijk alles deed pijn. Voor zo’n operatie wordt eigenlijk je hele buik opgeblazen met koolzuurgas, zodat er meer ruimte ontstaat om te opereren. Maar dat gas moet daarna ook weer afgevoerd worden door je lichaam en dat deed ontzettend veel pijn. Als ik probeerde te liggen, kon ik bijvoorbeeld niet ademen. Toen heb ik nog aan de zuurstof gezeten voordat ik naar huis mocht. Ik mocht vervolgens zes weken lang niks doen en niets zwaarder dan vijf kilo tillen."

Nou, van wat ik weet door de dingen die je mij hebt verteld, is stilzitten heel moeilijk voor jou. Hoe ging dat?
"Haha, dat klopt. Ik was binnen twee weken weer in de sportschool te vinden. Ook was ik weer een dag naar school geweest, aangezien ik net met een nieuwe studie was begonnen. Mijn herstel ging eigenlijk heel goed. Uiteindelijk was het zo'n drie weken na mijn operatie 25 september. Op die dag kreeg ik precies een jaar geleden de diagnose zaadbalkanker. Toen heb ik ook weer tien minuten gevoetbald met mijn team, wat absoluut niet de bedoeling was. Maar ik wilde gewoon een statement maken naar mezelf en richting kanker."

Wauw, precies een jaar later. Dat lijkt me een mooi moment.
"Zeker, ik zag het heel erg als een strijd en die strijd tegen kanker heb ik nu gewonnen. Het gaat steeds beter en ondanks alle moeilijke momenten ben ik samen met de mensen die dichtbij me zijn gebleven, zoals mijn familie en vriendin, sterk gebleven en hebben we het geflikt."

Wat zijn belangrijke lessen die je uit het afgelopen jaar hebt gehaald?
"Ik heb vooral geleerd op wie ik nu wel en niet kan bouwen in mijn leven. Mensen zijn er altijd voor je tijdens het fysieke gevecht, wanneer je de chemo's ondergaat. Het mentale gevecht dat na het fysieke gevecht komt, is echter misschien wel zwaarder. Maar dan is er ineens bijna niemand meer, omdat mensen vaak denken dat het weer goed met je gaat, aangezien je geen chemo's meer hebt en minder naar het ziekenhuis gaat. Zo zie je ook gelijk wie je échte vrienden zijn."

En hoe zal het vanaf nu gaan? Heb je nog vaak controles?
"In totaal blijf ik nu vijf jaar onder controle en moet ik regelmatig bloedprikken. Uiteindelijk is het ook na die vijf jaar mogelijk om zo nu en dan voor de zekerheid bloed te prikken ter controle."

Wat zijn nu je grote toekomstplannen?
"Ik ben op dit moment een boek aan het schrijven. Daarmee ben ik goed op weg, inmiddels heb ik al meer dan 92.000 woorden op papier staan. Het worden in totaal 26 hoofdstukken en ik ben nu halverwege hoofdstuk 24. Ik heb al een uitgever gevonden en hoop 'm in het voorjaar te publiceren. Met het boek wil ik mensen helpen door deze ziekte bespreekbaar te maken en dat wil ik in de toekomst blijven doen door het delen van mijn ervaringen."