Kim (23) over haar adoptieproces: "Ik was al verkocht, voordat mijn moeder was bevallen"

Mijn adoptieverhaal

Eenzaamheid

Ondanks deze romantische verhalen voelde ik toch een soort van leegte die ik niet kon plaatsen. Dit voelde ik voor het eerst toen mijn adoptieouders uit elkaar gingen. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen, maar begreep zelf ook niet waar deze gevoelens vandaan kwamen. "Ik heb het verder toch goed hier? Ik heb een dak boven mijn hoofd en een familie die van mij houdt. Waarom voel ik me dan toch zo verdrietig?", waren gedachtes die ik vaak had. Ik wuifde ze ook weer weg, omdat ik me niet wilde aanstellen en altijd door iedereen leuk gevonden wilde worden. Het eenzame gevoel drukte ik weg, waardoor ik dus altijd een masker op had.

Eetstoornis

Maar deze façade hield ik niet lang vol. Het eenzame gevoel werd steeds groter en rond mijn puberteit ontwikkelde ik een eetstoornis om de schone schijn op te kunnen houden. Om het leven vol te houden. Ik had geen controle over wat ik voelde en wist niet hoe ik mijn emoties er kon laten zijn. Waar ik wel controle over had, was eten. Of eigenlijk niet eten.

Na een jaar aan intensieve therapie kwam ik erachter dat de eetstoornis ook diende als een coping mechanisme om bepaalde emoties niet te hoeven voelen. Ik wist jarenlang niet wat deze emoties inhielden en ook niet dat ik ze weg probeerde te drukken. Pas toen een geadopteerde vriendin van mij vertelde over haar adoptieproces (en dan vooral het rouwproces waar ze doorheen gaat) ging er een wereld voor me open.

Wat ik heb verloren

De emoties waar ik jarenlang geen woorden aan kon geven, lagen ineens open en bloot op tafel. Mijn vriendin zei: "Ik heb altijd een soort van gemis gevoeld en dat is ook niet heel gek. Mijn (Chinese) ouders hebben me namelijk afgestaan en ik ben toen alles verloren. Niet alleen mijn ouders, maar ook mijn taal, cultuur en identiteit heb ik toen verloren." Ze vertelde me ook over hoe erg ze het vond voor haar (Chinese) moeder dat ze haar eigen baby (gedwongen) moest afstaan en dat ze om haar rouwt. Op dat moment voelde ik een erkenning en een herkenning waarvan ik niet wist dat die er was. Deze vriendin beschreef namelijk exact de pijn waar ik jarenlang mijn vinger niet op kon leggen.

Zwart randje

Ineens begon het romantische plaatje van adoptie een zwart randje te krijgen. Als ik over mijn adoptie sprak met mensen, had ik altijd het gevoel alsof ik het niet over mezelf had. Ik vertelde enkel het verhaal wat mij jarenlang is verteld, maar ik voelde er niets bij. Ik had nooit aan mijn (Chinese) ouders gedacht, want ik had toch al adoptieouders die van mij hielden? Het was eng om me te gaan verdiepen in mijn adoptieproces en mijn (Chinese) ouders, omdat ik bang was om mijn adoptieouders pijn te doen. Het voelde alsof ik hen verraadde als ik me zou verdiepen in mijn verleden en mijn (Chinese) ouders. Maar de emoties die loskwamen tijdens het gesprek met mijn vriendin waren echter te intens en te groot om te negeren.

Als baby worden afgestaan

Een tijd later ben ik me dus gaan verdiepen in wat adoptie precies is en wat het met mij heeft gedaan. Ik kwam terecht bij Adoptee & Foster Care Nederland (AFC). Dit is een professionele organisatie van ervaringsdeskundigen, specialisten en psychologen die onder meer geadopteerden de mentale hulp kunnen bieden die zij nodig hebben om hun adoptie te kunnen verwerken. Tijdens deze bijeenkomsten kwam ik erachter hoe intens en verdrietig het is om als baby te worden afgestaan.

Je bent als baby volledig afhankelijk van je ouders, omdat je letterlijk niets zelf kan doen. Wanneer je vervolgens achtergelaten wordt door je primaire verzorgers, dan denkt je lichaam dat je doodgaat en gaat het over in een overlevingsstand. Je bent als baby die niet kan praten nog te jong om woorden te geven aan deze gebeurtenis, maar je lichaam onthoudt alles en slaat deze gebeurtenis op. Als geadopteerde kan je lichaam dit trauma dus je hele leven vasthouden, zonder dat je het misschien door hebt. Er zijn dus systemische therapieën waarbij je onderzoekt hoe je lichaam reageert in bepaalde nagebootste situaties. Hier ben ik langzamerhand mee begonnen naar aanleiding van het gesprek met mijn vriendin.

Papieren die niet kloppen

Gedurende deze tijd kwam ook de docuserie De Afhaalchinees uit. In deze documentaire stelt Kelly-Qian kritische vragen over haar adoptie. Ze spreekt onder meer met de oprichters van Research-China. dat al jarenlang Chinese adopties onderzoekt. Uit het gesprek blijkt dat de adoptiepapieren van Kelly-Qian, met daarin haar geboortedatum en vindplaats, niet legitiem zijn. Zo wordt de vindplaats in twijfel getrokken, omdat er op deze locatie herhaaldelijk baby's zijn gevonden. Hetzelfde geldt voor de naam van de vinder, deze persoon heeft elke maand namelijk een paar honderd baby's gevonden. Volgens oprichter Brian zijn dit indicaties die aantonen dat weeshuizen in China baby's kochten en Kelly-Qian mogelijk ook is verkocht.

Dat kwam even rauw op mijn dak. Ik ben namelijk ook op een plek gevonden die vaker werd benoemd en ik was, net zoals bijna alle andere honderd baby's die daar in die tijd werden 'gevonden', slechts drie dagen oud. Ik barstte in tranen uit toen ik dit hoorde. Mijn hele leven dacht ik dat mijn (Chinese) ouders mij met liefde te vondeling hadden gelegd, omdat zij me een beter leven wilden geven. Of omdat ze niet voor mij konden zorgen en me met pijn in hun hart hebben afgestaan. Was dan alles over mijn adoptie een leugen?

Verkocht

Voor ik deze informatie helemaal kon verwerken, kwam er nog een klap. Volgens Brian wordt het besluit om afstand te nemen van de baby namelijk vroeg gemaakt. "De ouders houden de baby niet voor een langere tijd. Ze raken niet emotioneel geïnvesteerd en bedenken maanden later pas: 'Oké, nu gaan we haar in de steek laten.' Als alle baby's die gevonden zijn dus pasgeboren zijn, is dat een aanwijzing voor mensenhandel. Want de deal is al gemaakt voordat de baby geboren is", aldus de onderzoeker.

Het is niet met honderd procent zekerheid te zeggen, maar het lijkt er dus op dat ik al verkocht was, voordat mijn moeder überhaupt was bevallen. Toen ik dit besefte werd ik overrompeld door verdriet, angst, boosheid en eenzaamheid. "Dus ze wilde het liefst zo snel mogelijk van mij af zijn? Betekende ik dan zo weinig voor haar?", dacht ik. Als ik aan dit moment terugdenk, voelt het alsof al mijn organen van binnen samentrekken en verdwijnen in een zwarte draaikolk.

Het lastige is dat ik niet zeker weet wat er is gebeurd en dat ik ook het motief van mijn (Chinese) ouders niet weet. Moet ik dan boos of verdrietig op hen zijn, omdat ik door hen ben afgestaan? Ik heb het idee dat ik alle mogelijke scenario's na moet gaan en die vervolgens moet verwerken om rust te kunnen ervaren.

Toekomst

Naast het beseffen van al deze dingen kwam ik er ook achter dat mijn verleden mijn hele toekomst beïnvloedt. Ik heb nooit onvoorwaardelijke liefde ontvangen van mijn (Chinese) ouders en ben dan ook erg bang om dit van een eventuele partner te krijgen. De angst dat deze persoon mij kan verlaten, is namelijk altijd daar. Daarom ga ik potentiële partners het liefst uit de weg, zodat ik zeker weet dat ik niet weer verlaten word.

Daarnaast ben ik ook als de dood om zelf kinderen te krijgen. Want hoe ga ik een kind de onvoorwaardelijke liefde geven die het verdient, als ik niet weet hoe ik dat moet geven. Zwanger worden is daarbij een van grootste angsten. Mijn lichaam zal dan voor altijd veranderen en ik heb net geleerd om te accepteren hoe mijn lichaam eruitziet.

Ik vind het vooral pijnlijk en oneerlijk dat mijn verleden zo zwaar op mijn toekomst weegt, want het is al moeilijk genoeg om een partner te vinden en om kinderen te krijgen. Laat staan dat mijn mentale bagage daar nog bovenop komt. "Daar zou ik mijn toekomstige partner helemaal niet mee willen belasten," is wat ik vaak denk.

Nazorg voor geadopteerden

Ik weet dat de pijn en het verlies wat ik heb geleden nooit weg zal gaan, maar "de scherpe randjes kunnen er wel vanaf gaan en je kan een rustiger en vrediger leven leiden", zei een vriendin eens tegen mij. En dat heb ik ook gemerkt. Na de eerste meetings die ik had bij AFC-Nederland voelde ik na al het verdriet voor het eerst ook opluchting. Een grote druk die van me afging, omdat ik hoorde dat ik dit pad wel zelf moest bewandelen, maar dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat heeft me enorm veel kracht en vertrouwen gegeven om dit adoptieproces aan te blijven gaan. En dat gun ik alle geadopteerden.

Het feit dat je bent afgestaan is nu eenmaal onderdeel van je identiteit, ondanks dat de maatschappij alleen aandacht schenkt aan het rooskleurige deel van adoptie. Je adoptieproces aangaan is zwaar en soms zal je denken: "Waar doe ik dit eigenlijk allemaal voor?" Toch denk ik dat het het waard is, omdat het je op de langere termijn rust kan geven en je de relaties die je hebt met anderen beter in perspectief kunt plaatsen.