New School Heroes: Anna Nooshin over bewijsdrang, mentale gezondheid en vooroordelen

Bewijsdrang

In New School Heroes krijgt Anna allerlei vragen van middelbare scholieren, maar hoe was ze zelf eigenlijk op die leeftijd? Anna vertelt dat ze thuis heel rustig en respectvol naar haar ouders was, maar op school vaak juist haar eigen pad trok.

Al sinds ze jong is, heeft ze een enorme drang om iets van haar leven te maken. "Wij zijn als vluchteling naar Nederland gekomen en ik heb altijd bewijsdrang gevoeld naar mezelf en naar de buitenwereld", vertelt Anna. "Ik wilde laten zien: 'ik kan het wel' en 'ik ben ook als jullie'. Ik wilde niet het meisje zijn dat tweedehands kleding moest dragen en geen geld had."

Die bewijsdrang zorgde er aan de ene kant voor dat ze soms heel onzeker en verlegen was, maar aan de andere kant kreeg ze er ook veel zelfvertrouwen door: "Ik had geen plan b, het moest me lukken."

Doelen

Op de vraag wat voor doelen zij als jongere had en hoe die zijn veranderd, antwoordt Anna dat ze lange tijd lijsten maakte met daarop allerlei doelen. "Die waren eigenlijk bijna allemaal werkgerelateerd", legt ze uit. "Maar er stond helemaal geen zelfontwikkeling op die lijst." De laatste twee jaren zijn haar doelen wat meer geshift. "Ik wil nu meer rust, dat mijn ziel oké is en ik mezelf accepteer." Wie of wat er invloed heeft gehad op haar veranderende doelen? "Misschien is dat toch de ouderdom."

Mentale gezondheid is voor Anna de laatste tijd sowieso een belangrijk onderwerp. Volgens haar moet dit ook veel meer besproken worden op scholen. Ze vindt dat we meer moeten accepteren dat het ook oké is om je niet oké te voelen en dat je er niet altijd zo snel mogelijk weer bovenop hoeft te komen. "Gelukkig zijn is ook een beetje een sociaal construct, vind ik dan. Iedereen streeft naar ultiem gelukkig zijn, terwijl ik denk dat de weg ernaartoe ook best zijn tijd mag nemen."

Wie is Anna

Défano vraagt ten slotte nog hoe Anna graag wil dat anderen zich haar herinneren. Dat vindt ze een moeilijke vraag: "Dood is voor mij altijd een eng onderwerp." Wat ze wel hoopt, is dat mensen haar nu zien voor wie ze echt is. "Daar kan ik wel eens verdrietig om zijn. Ik hoopte altijd dat mensen me zouden zien zoals ik echt ben bij familie en vrienden: heel open en eigenlijk heel relaxed. Maar hoe mensen me vaak zien in Nederland, is totaal het tegenovergestelde. Ik hoor vaak: 'ze doet zo nep' en 'ik vind haar oppervlakkig' en 'ze is dom'."

Anna vindt het jammer dat dat het beeld is dat over haar heerst. "Even los van of ik dat zelf heb bewerkstelligd, maar het strookt niet met hoe ik echt ben. Dus ik hoop dat ze uiteindelijk gaan zien wie ik echt ben."