Sandra (22): "Ook toen niemand me steunde, bleef ik doen waar ik blij van werd"

"Laatst mocht ik als artiest optreden op een festival bij de Radboud Universiteit, de plek waar ik een paar jaar geleden na drie maanden nog teleurgesteld afhaakte bij een studie. Ik zat toen helemaal niet lekker in mijn vel. Het was bijzonder om er nu terug te keren als een artiest die haar beste leven leeft. De cirkel is rond.

Ik ben opgegroeid in Wijchen, een klein, superwit dorpje. Mijn ouders komen uit Vietnam en vanaf het moment dat ik in Wijchen naar school ging, raakte ik me ervan bewust dat ik anders was. In de kleuterklas was het nog redelijk onschuldig en kreeg ik vragen als 'Ben jij dat meisje uit 'Het Paard van Sinterklaas?''. Maar hoe ouder ik werd, hoe erger de opmerkingen werden. Als ik door het dorp fietste, werd ik vaak nageroepen. Daardoor voelde ik me onveilig.

Op de middelbare school vond ik ook weinig aansluiting. Ik had wel vrienden, maar als er groepjes moesten worden gevormd, bleef ik altijd over en bij gym werd ik als laatste gekozen. Daarnaast was er thuis geen fijne emotionele voedingsbodem voor mij. Mijn ouders zijn vluchtelingen en hebben hun eigen trauma's. Daardoor was ik meer een emotionele steun voor hen dan zij voor mij.

Ik was altijd al heel erg geïnteresseerd in het maken van muziek en het schrijven van gedichten en liedjes, maar er was eigenlijk niemand anders die dat begreep. Toen ik vroeger tegen een vriendin zei dat ik later misschien wel singer-songwriter wilde worden, zei ze dat ik beter iets kon kiezen waarmee ik daadwerkelijk geld kon verdienen. Vanuit huis werd ik ook niet gesteund. Mijn ouders dachten dat mijn leven makkelijker zou zijn als ik dokter of advocaat zou worden. Het voelde dus alsof ik er alleen voor stond en daarom keerde ik me in mezelf. Ik zat heel erg met mezelf in de knoop.

Op een gegeven moment deed ik alles maar op de automatische piloot. Tot de coronacrisis. Ik moest zoeken naar iets wat me weer blij kon maken. Ik begon met het produceren van muziek en dat vond ik zo leuk dat ik van het ene muzikale project in het andere dook. Mijn eerste professionele optreden met een mix van muziek en spoken word was in 2020.

Sinds dit jaar loopt alles pas echt goed. Ik heb allerlei toffe dingen kunnen doen als spoken word-artiest en singer-songwriter. Ook heb ik de kans gekregen om mijn eigen voorstelling 'Binnenvetter' te maken waarmee ik volgende week in het theater sta. De voorstelling gaat over jezelf wegstoppen, kwijtraken en opnieuw uitvinden. Het gaat hand in hand met wat er zich in mijn eigen leven heeft afgespeeld.

Ik heb me inmiddels gerealiseerd dat mijn eigenwaarde niet afhangt van externe zaken, zoals aandacht van jongens of het applaus bij optredens. Ik bepaal zelf mijn waarde. Wat ik anderen verder zou willen meegeven, is om te blijven doen waar je blij van wordt. Ook als niemand je bij die passie of droom ondersteunt. Als jij jezelf gelukkig maakt, komt het uiteindelijk wel goed."

- Sandra (22)