Youssra (31): "Het is nog steeds moeilijk om over seksueel misbruik te praten"

"Op mijn zevende werd ik het slachtoffer van seksueel misbruik. Destijds was er niet veel te merken van het trauma dat ik opliep. Ik was een vrolijk kind, maar achteraf gezien was het toch alsof ik dagelijks een masker droeg. In mijn tienerjaren begonnen de mentale gevolgen van mijn trauma's zich te uiten in opstandig gedrag. Ik had heel veel moeite met autoritair gedrag, vooral met het gedrag van mijn ouders. Ik begon veel te blowen, hing vaak op straat en had geen interesse in school.

Als volwassene kreeg ik ook fysieke klachten. Ik sliep slecht, had altijd gespannen schouders, last van nachtmerries, ik hyperventileerde regelmatig en raakte snel overprikkeld. Pas na de geboorte van mijn eerste kind kwam ik erachter dat ik PTSS had en dat dit terug te leiden was naar het seksueel misbruik in mijn jeugd.

Het ging dus zowel mentaal als fysiek slecht met me en ik moest heel lang wachten totdat ik behandeld kon worden. Mijn huisarts zei toen tegen me: 'probeer alles van je af te schrijven om de druk er een beetje af te halen.' Ik kocht toen een dagboek waarin ik dagelijks opschreef hoe ik me voelde. Op een gegeven moment dacht ik dat het misschien beter was om bij het begin te beginnen, dus vanaf mijn geboorte, om erachter te komen waar mijn pijnpunten lagen.

Na verloop van tijd merkte ik dat het niet meer voldoende was om mijn ervaringen op te schrijven in een dagboek. Ik besefte dat ik niet het enige slachtoffer ben van seksueel misbruik en dat het voor velen nog steeds moeilijk is om hierover te praten. Dat merkte ik ook aan mezelf. Ik heb het jarenlang verzwegen. In mijn vriendengroep kon ik over van alles praten, maar ik voelde me alsnog niet veilig genoeg om over mijn trauma's te praten. Daar moet verandering in komen en dat kan alleen als iedereen erover blijft praten of erover begint te praten. Als ik mijn verhaal durf te vertellen, denkt een ander misschien: hey, zij heeft haar verhaal verteld, misschien kan ik dat ook. Dat was uiteindelijk mijn drijfveer om het boek 'Bevrijd van zwijgplicht' te schrijven.

Het boek is in principe ontstaan vanuit mijn dagboek en het schrijven ervan heeft me tot op zekere hoogte geholpen om mijn trauma's te verwerken. De heftige emotionele lading is er inmiddels wel vanaf, maar omdat ik sinds de publicatie van het boek veel in gesprek ga over seksueel misbruik, komen die nare gevoelens wel weer een beetje terug. Ik vind het daarom nog wel spannend om over dit onderwerp te praten.

Ik heb momenteel geen contact meer met degenen die verantwoordelijk waren voor het seksueel misbruik. Ik heb ze dus niet vertelt dat ik dit boek heb geschreven, maar ze zullen nu ongetwijfeld wel weten dat het boek uit is. Ik heb lang geprobeerd om het gesprek met verschillende familieleden aan te gaan over het misbruik. In mijn opstandige fase stootte ik mijn familie vooral van me af, maar een aantal jaar geleden dacht ik: misschien kunnen we toch het gesprek aangaan. Helaas kwam ik erachter dat dat helemaal niet mogelijk was en dat zij zelf nog heel erg in de slachtofferrol kropen, dingen ontkenden of bagatelliseerden en zelfs zeiden dat sommige dingen niet gebeurd zouden kunnen zijn. Toen dacht ik bij mezelf: als jullie mijn gevoelens en daarmee mijn bestaan en emoties niet willen erkennen, kan ik geen gesprek met jullie aangaan.

Ergens merk ik dat mijn traumatische ervaringen invloed hebben op hoe ik met mijn kinderen omga. Zonder dat ik het doorheb, uit ik me soms zoals mijn ouders dat deden. Ik ben er wel dankbaar voor dat ik me daar bewust van ben. Het is mijn doel om ervoor te zorgen dat mijn trauma's niet worden doorgegeven aan mijn kinderen. Ik wil ze het gevoel geven dat ik er altijd voor ze zal zijn. Ik kan uiteraard niet garanderen dat er nooit iets met ze zal gebeuren. Ik zou het graag willen, maar ik ben me er bewust van dat ik dat niet kan beloven. Wat ik wel kan beloven, is dat ik er altijd voor ze zal zijn en dat is vooral wat ik miste in mijn eigen jeugd. Na het misbruik werd ik niet gehoord, ben ik bedreigd en werd er doodgezwegen. Dat is heel erg jammer.

Ik heb tot nu toe veel positieve reacties ontvangen op het boek. Daar ben ik heel blij mee. Ik heb gelukkig geen negatieve reacties ontvangen, maar helaas wel reacties van mensen om mij heen die ook op jonge leeftijd seksueel misbruik hebben moeten doorstaan. Het boek triggert mensen dus wel om iets los te laten. Het creëert een soort saamhorigheid. Ik heb me altijd alleen gevoeld en vond dat niemand mij begreep. Nu ik mensen spreek die hetzelfde hebben moeten doorstaan, snap ik precies wat ze meemaken en kan ik een beter gesprek met ze voeren.

Het gaat nu goed met me. Ik ben gelukkig met mijn partner en kinderen. Ik heb een baan en mijn leven is stabiel. Sinds de publicatie van mijn boek heb ik het wel heel druk, maar ik denk dat ik daar juist heel veel energie uit haal.

Ik zou slachtoffers van seksueel misbruik graag willen meegeven dat het belangrijk is om over die ervaringen te praten. Als er een persoon in je leven is die je echt vertrouwt, zou het goed kunnen zijn om met die persoon te praten. Als je dat echt niet kunt of niet durft dan is erover schrijven ook een optie. Het lucht zoveel op en als je het opschrijft dan kun je misschien inzien dat het niet jouw fout is. Veel slachtoffers denken namelijk dat seksueel misbruik hun schuld is, maar dat is niet zo. Ik hoop dat je aan de bel trekt en hulp zoekt. Ik heb dat zelf twintig jaar niet gedaan en nu denk ik: had ik dat maar eerder gedaan."

- Youssra (31)