Daniël (23): "M'n gestotter belemmert me niet om te rappen, het geeft juist kracht"

"Ik stotter sinds m'n vijfde. Zelf heb ik dat nooit echt erg gevonden. Ik ben een sociaal persoon en ben niet snel verlegen of zenuwachtig. Ik had er dus vaak geen last van, het waren meer de reacties van mensen die vervelend konden zijn. Toen ik ouder werd en in de puberteit kwam, liep ik ook wel tegen wat dingen aan, maar me ervoor schamen heb ik nooit gedaan. Ik vond het bijvoorbeeld juist leuk om spreekbeurten te geven of voor de klas te staan. Dat was waarschijnlijk al de artiest in me. Alleen voelde het alsof ik niet altijd kon geven wat ik eigenlijk wilde geven, omdat ik de hele tijd bleef stotteren. Ik heb daarom van m'n 12e tot m'n 15e logopedie gevolgd en dat heeft hier en daar wel geholpen. Ik weet nu hoe ik mijn spraak onder controle kan houden en ik heb het verder geaccepteerd.

Muziek maak ik al sinds m'n veertiende. Ik hield altijd al van op een podium staan en door voorbeelden als 50 Cent, Meek Mill en Lil Wayne ontstond er een passie voor rappen. Het was m'n omgeving die toen zei: 'Hey, als je rapt en performt, ben je een heel ander persoon'. Toen merkte ik al snel dat ik geen last heb van m'n gestotter als ik rap. Wat ik heb gehoord uit onderzoeken is dat dat komt omdat je een ander soort ademhalingstechniek gebruikt wanneer je zingt of rapt. Je zit dan ook niet zo in je hoofd met wat je wil zeggen, het flowt gewoon. Als ik een gesprek voer, moet ik nadenken over wat ik wil zeggen en op welke manier. Als ik rap, is het een kwestie van de woorden laten vloeien. Iets in m'n hoofd gaat dan op de automatische piloot. Het is een gevoel van vrijheid, waardoor de liefde voor muziek alleen maar groter wordt.

Toch zag ik in m'n puberteit maar weinig mensen in de media of muziek die ook stotteren. De enige op tv van wie ik het wist, was Miss Montreal [zangeres Sanne Hans, coach bij 'The Voice', red.]. Verder waren er in mijn omgeving ook wel wat mensen, maar de meesten kwamen er niet voor uit. Ik hoop dat ik dat met het platform dat ik aan het creëren ben makkelijker kan maken voor anderen.

Het stotteren heeft me nooit belemmerd om te doen wat ik wil doen: artiest zijn. Het heeft me juist heel veel kracht en motivatie gegeven, omdat ik het zie als een geheim wapen dat me uniek maakt. Als ik met mensen in gesprek ga en vervolgens zeg dat ik ook muziek maak, denken ze vaak: oké, hoe dan? Als ik het ze dan laat horen, zijn ze verrast. Daar houd ik van: als mensen me onderschatten en ik ze vervolgens kan verbazen.

Ik wil de persoon zijn die duidelijk maakt dat het niet uitmaakt of je een spraakgebrek hebt of bijvoorbeeld maar één been: alles is mogelijk zolang je er maar in gelooft. Je moet zorgen dat je jezelf accepteert en van jezelf houdt. Ik zou mezelf geen rolmodel noemen, maar het geeft me wel voldoening als ik van onbekende mensen te horen krijg: 'Omdat ik jou heb zien werken, raak ik ook gemotiveerd om voor mijn dromen te gaan'. Ik werk niet alleen hard voor mezelf, maar ook voor die mensen.

Ik geloof dat het zo had moeten zijn en dat het een gave is van God, zodat ik aan mensen kan laten zien: ik heb een spraakgebrek, maar je krijgt me niet stil. Zo heb ik van kinds af aan ook al de droom om in films en series te spelen. Ik ben dan ook heel dankbaar en blij dat ik onlangs de kans heb gekregen om m'n acteerdebuut te maken in de voorstelling 'Hier zijn we koningen'. Ik blijf gewoon praten en vechten voor wat ik wil, ondanks de obstakels en wat mensen van me vinden. Zo creëer je hoop voor anderen."

- Daniël (23)