FunX

De geadopteerde Robbert bleek verkocht te zijn: "Toen mijn ouders erachter kwamen, waren we al weg"

foto: Eigen beeld

News
De geadopteerde Robbert bleek verkocht te zijn: "Toen mijn ouders erachter kwamen, waren we al weg"

Wat gebeurt er met je als je erachter komt dat je geschiedenis niet lijkt te zijn gelopen zoals je dat altijd dacht? Dat overkwam Robbert. Hij werd op zijn derde samen met zijn tweelingbroer vanuit Haïti geadopteerd. Na een jeugd vol gevoelens van onmacht, verdriet en innerlijke strijd over zijn identiteit komt hij enkele jaren geleden erachter dat hij niet vrijwillig is afgestaan, maar verkocht is door een tehuis. Robbert vertelt aan FunX hoe dit kon gebeuren en welke impact dit op zijn leven heeft gehad.

Identiteitscrisis

Als kind voelde Robbert veel emoties bij zijn adoptie, maar deelde hij deze niet met zijn adoptieouders. Als zij vroegen of hij interesse in zijn roots had, gaf hij altijd hetzelfde antwoord: 'nee'. Toch voelde hij diep in zijn hart dat hij daar wel interesse in had en wilde weten wie zijn biologische familie was. Robbert voelde zich alleen erg schuldig naar zijn adoptieouders en durfde hen niet de waarheid te vertellen, omdat ze hem een goed leven hadden gegeven. Hij was bang dat het delen van zijn gevoelens ervoor zou kunnen zorgen dat hij door hen weggestuurd zou worden. Dit was in zijn beleving immers ook gebeurd bij zijn biologische ouders en in het tehuis waar hij voor het adoptieproces woonde. De enige met wie hij hierover durfde te spreken, was zijn tweelingbroer. "Het was een soort gezamenlijke droom waarvan we dan allerlei scenario's creëerden en over spraken. Soms keek ik naar buiten en fantaseerde ik over mijn biologische moeder en hoe het zou zijn om haar te omhelzen en haar warmte en liefde te voelen", vertelt hij. Robbert noemt het ook wel een levensdoel dat hij toentertijd had. Hoewel het volgens hem alleen bleef bij een verre droom, zorgde dat verlangen ook voor een drijfveer in zijn leven.

Die drijfveer had hij hard nodig, vertelt Robbert. Hij leefde namelijk in een constante identiteitscrisis. "Ik voelde mij geen Nederlander, maar op papier was ik dat wel. Daarnaast had ik ook nog een Nederlandse familie, waardoor iedereen mij zag als Nederlander. Ik verborg niet alleen het verlangen naar mijn roots, maar ook mijn hele identiteit", vertelt hij. Iedereen kreeg daarom een andere versie van hem te zien. "Thuis was ik een Nederlander, bij mijn Surinaamse vrienden Surinaams en bij mijn Antiliaanse vrienden Antiliaans. Ik had altijd het gevoel dat ik niet Haïtiaans mocht zijn en begreep niet wie ik wel was."

foto: Eigen beeld

De gestolen kinderen

Robbert heeft op verschillende manieren geprobeerd om zijn identiteit te vormen. Zo heeft hij meerdere pogingen gedaan om zijn biologische familie te vinden, maar lukte dit iedere keer niet. Hoewel hij een sterke drang voelde om zijn moeder te ontmoeten, begon hij ook boosheid te ontwikkelen, omdat hij zich in de steek gelaten voelde door zijn familie. Dit veranderde echter toen hij op latere leeftijd een schokkende ontdekking deed. Robbert kwam een documentaire over de misstanden rondom adoptie in Haïti tegen. In deze documentaire kwam het kindertehuis, waar hij voor zijn adoptie samen met zijn tweelingbroer had gewoond, prominent naar voren. "Hierin werd duidelijk dat de moeder van het tehuis een samenwerkingsverband had met nonnen die langs de deuren in Haïti gingen om kinderen te verzamelen. Ze gingen dan langs bij ouders die in armoede leefden om te verkondigen dat zij hun kinderen een beter leven konden geven in het plaatselijke tehuis. Ze zouden voor eten, kleding en een opleiding zorgen en de ouders zouden altijd de mogelijkheid hebben om hun kinderen te bezoeken." Dit was alleen niet het geval.

Toen Robbert deze documentaire zag, wist hij meteen dat dit ook zijn verhaal was. Via de stichting Plan Kiskeya, die Haïtiaanse geadopteerden samenbrengt met hun ouders maar ook dient als gemeenschap, kwam Robbert achter de waarheid. "Samen met mijn tweelingbroer kwam ik terecht in zo'n tehuis, omdat mijn ouders dachten dat ze ons nog konden zien en tegelijkertijd betere voorzieningen konden schenken. Ze hebben dus nooit toestemming gegeven om ons te laten adopteren, maar alleen om ons op te laten nemen in het tehuis. De eigenaar van het tehuis wist echter al dat ze geld zou verdienen aan elk kind daarbinnen en dat er een heel ander plan was. We werden namelijk vanuit onze stad naar de hoofdstad van Haïti gebracht. Van daaruit werden we geadopteerd. Toen mijn familie hierachter kwam, waren we al in Nederland. Het staat ook wel bekend als het fenomeen van de gestolen kinderen", vertelt Robbert.

Lees ook

Kim (23) over haar adoptieproces: "Ik was al verkocht, voordat mijn moeder was bevallen"

Familie in Haïti gevonden

Deze informatie veranderde zijn hele leven. Alles wat hij ooit over zijn biologische familie had gedacht, bleek een leugen te zijn. Robbert ging mentaal door een hel toen hij hij hierachter kwam. "Ik ben intens verdrietig geweest en voelde ook weer een hevig schuldgevoel omdat ik zoveel boosheid had over het feit dat ik weggedaan was. Toen ik erachter kwam dat het niet vrijwillig was, stortte ik mentaal echt in." Het was allemaal moeilijk voor hem om te bevatten, maar bracht hem ook dichterbij zijn identiteit. De stichting Plan Kiskeya deed een DNA-onderzoek naar de gestolen kinderen in Robberts geboortedorp, waardoor hij uiteindelijk gekoppeld werd aan zijn biologische zus. De dag dat dit gebeurde, kwam hij meteen in contact met zijn biologische familie. Hij bleek zeven broers en zussen in Haïti te hebben. "Ineens werd ik vanuit de hele wereld gebeld. Ik kreeg een belletje uit Canada van de beste vriendin van mijn moeder, vanuit Frankrijk belde andere familieleden en ik had een videocall met het hele dorp", vertelt Robbert.

De droom dat hij zijn moeder ooit zou omhelzen, kon helaas nooit uitkomen omdat zij al is overleden. De familie waar Robbert echter naar hunkerde bleek wel te bestaan. Iets wat hem eindelijk het gevoel gaf dat hij ergens bij hoorde. "Dat sluimerende eenzame gevoel viel meteen weg en ik voelde alleen maar liefde", vertelt hij.

foto: Eigen beeld

"Ik sta niet achter adoptie"

Door de informatie die Robbert over de afgelopen jaren heeft opgedaan, staat hij niet achter het concept van adoptie. Het zorgt volgens hem voor veel problemen en niemand weet exact hoe je hiermee om moet gaan, vertelt hij. "Er is geen to do-boekje voor geadopteerden of adoptieouders. Ik vind het niet gezond om iemand uit zijn leefomgeving te halen, ergens anders neer te zetten en ineens te vertellen dat die persoon een Nederlander is." Het argument dat geadopteerden in Nederland een beter leven hebben dan het land van herkomst vindt hij dan ook erg cliché. "Ik heb dagen meegemaakt dat ik liever dood was, dan dat ik het goede leven in Nederland had. Al zou ik in armoede leven of een heel zwaar leven hebben, dan was ik wel met mijn familie en opgegroeid met mijn eigen cultuur." Na de jarenlange struggles heeft Robbert gelukkig een manier gevonden om met zijn verhaal te leven en zijn identiteit te omarmen. Hij heeft dan ook consistent contact met bepaalde familieleden in Haïti en hoopt hen snel te kunnen bezoeken wanneer de situatie in het land stabiel is.

In de gloednieuwe podcast van FunX 'Zwart Gat' is het verhaal van Robbert te horen en spreken Sharid Alles en Eva Cleven met lotgenoten over de mentale en emotionele gevolgen van interlandelijke adoptie. Beluister hier alle afleveringen van 'Zwart Gat' voor meer persoonlijke verhalen over adoptie of check de podcast via Spotify.

Ster advertentie