Laura over de moeilijke tijden op modeopleiding Amfi: "Ik wou niet meer bestaan"

Geschokt

Naar aanleiding van het onthullende artikel van het Parool en het NRC plaatste het Amsterdam Fashion Institute een reactie online. Het instituut zei geschokt te zijn: "We hopen op een rechtvaardige gerechtelijke procedure, met zorg voor alle betrokkenen. Het behoeft geen betoog dat we volledig zullen meewerken aan een eventueel strafrechtelijk onderzoek."

Op dit statement kwam via social media de ene na de andere reactie van studenten die aangaven het Amfi niet als veilige plek te hebben ervaren. "Amfi is al jaren bekend met de kwestie rondom MOAM/ Martijn en heeft er bewust voor gekozen de warme banden met het bedrijf te behouden, ten koste van de studenten", schrijft Jaimy Schreuder. "Vraag mij en mijn medestudenten of ze zich ooit veilig, gehoord of gesteund hebben gevoeld door de docenten en het institute en het antwoord zal nee zijn. We hebben burnouts, faalangst en hebben geleefd met immense stress die we nog steeds moeten verwerken", aldus Ashley Duijveman.

Time To Tell AMFI

De in 2012 afgestudeerde Anne Sarah Dijkhorst besloot ook haar mond open te trekken. Dat deed ze in een video waarin ze over haar nare ervaringen vertelde. De clip ging viral en maakte alleen nog maar meer los bij (oud-)studenten van het Amfi.

Na zoveel negatieve reacties was het wel duidelijk: er moest een plek komen waar (oud-)studenten hun ervaringen met het Amfi konden delen. Time To Tell AMFI werd opgericht door voormalige en huidige studenten van de modeschool.

Verhaal delen

Ook Laura (30) herkent zich in de negatieve verhalen over het Amfi. Hoewel ze het moeilijk vindt de herinneringen weer naar boven te halen, wil ze haar verhaal delen in de hoop dat er iets gaat veranderen aan de cultuur op de modeopleiding: "Het is niet de bedoeling dat je zwakker uit een opleiding komt in plaats van sterker."

Laura zat van 2014 tot 2019 op het Amfi. "Ik heb heel veel geleerd, alleen de manier waarop vond ik eigenlijk al vanaf het eerste leerjaar niet kunnen. En het werd met de jaren steeds erger. Niet alleen hoe ik behandeld werd, maar ook mijn medestudenten, die werden soms nog erger dan ik behandeld."

Als voorbeeld geeft ze een moment uit het eerste jaar: "Ik werd toen meer op het etnische vlak aangesproken." Laura vertelt over een keer dat ze een presentatie gaf en midden in haar verhaal in de rede werd gevallen door een van de docenten. "Ze vroeg mij waar ik eigenlijk vandaan kwam. Ik vond dat niet erg, ik vertelde dat ik half Nederlands en half Colombiaans ben. Maar toen begon ze ook te vragen wie van mijn ouders Nederlands en Colombiaans is, of ze nog samen zijn en of ze wel werken. Ik vroeg haar meteen wat dit te maken had met mijn competenties." Laura vond dit hele rare en ongepaste vragen. "Ik heb nog nagevraagd aan anderen of zij ook dit soort vragen kregen, maar dat was niet het geval."

Later werd er ook een keer een concept van Laura over Colombia afgekraakt. "Ze zeiden dat ik er iets aan moest toevoegen, omdat Zuid-Amerika geen eigen esthetiek had. Dat vond ik heel pijnlijk."

Identiteit

Wat Laura vooral erg vond, was de manier waarop de identiteit van studenten werd afgekraakt. "Tegen mij werd altijd gezegd dat ik te zakelijk was. Dat bleven ze benadrukken. Ze wilden dat ik het duistere in mezelf onderzocht. Ze hadden een bepaalde verwachting van wat ze wilden zien van mij. Maar zo was ik helemaal niet." Andere opmerkingen die ze docenten wel eens tegen studenten hoorde zeggen, waren bijvoorbeeld "Je moet meer eten, want je bent te dun" of "Je moet meer sporten, misschien kan je daarom het tempo niet aan". Laura herinnert zich ook nog een keer dat een meisje voor de hele klas belachelijk werd gemaakt, omdat ze zenuwachtig was. "De leraar zei dat ze misschien langs de dokter moest gaan, omdat ze een stoornis zou hebben."

Talentloos

Laura werd op het Amfi meerdere keren verteld dat ze talentloos was. Dat heeft zijn sporen achtergelaten. Na haar afstuderen wilde ze haar naaimachine niet meer aanraken, ze had al het plezier in designen verloren. Dat niet alleen, ze had zelfs geen zin meer in het leven. "Ik wou niet meer bestaan na Amfi. Ik wist niet meer wie ik was en wat ik wilde. Ik geloofde niet meer in mezelf. Ik heb oprecht overwogen of ik nog wel wilde leven. Dat is heel pijnlijk." Laura was 23 toen ze begon, had een studie rechten achter de rug en kon goed voor zichzelf opkomen, maar toch had de opleiding haar kapotgemaakt. "Als je elke week te horen krijgt dat je niks waard bent, dan ga je dat na vijf jaar wel geloven."

Met dank aan psychische hulp gaat het inmiddels wel weer wat beter met Laura. Ze heeft het designen langzamerhand weer opgepakt. Wel heeft ze nog steeds last van faalangst.

Onderzoek

De heftige reacties zijn het Amfi natuurlijk niet ontgaan. Het instituut zegt het te betreuren deze signalen over een onveilige leeromgeving niet eerder te hebben opgepikt: "Daarvoor bieden wij onze excuses aan". Het Amfi heeft besloten om een onafhankelijk bureau in te schakelen om onderzoek te laten doen naar hoe zij hun cultuur op het gebied van veiligheid kunnen verbeteren.

Laura weet niet wat ze daarvan moet vinden: "Het ligt eraan wat hun bedoeling is daarmee: nemen ze het wel of niet serieus? En willen ze het binnen de deuren houden of de studenten beschermen?" Ze gaat ervan uit dat het Amfi uiteindelijk ook het beste wil. "Misschien gebeurden veel dingen ook onbewust. Veel docenten zijn zelf ook studenten geweest, dus die cultuur zat er al in."

Wat moet er veranderen zodat de modeschool een veilige plek wordt voor toekomstige studenten? Volgens Laura begint het met simpele normen en waarden. "Ik verwacht niet dat je mijn handje vasthoudt en aardig moet zijn, maar wel dat je mij respecteert." Daarnaast is het volgens haar goed dat deze verhalen nu naar buiten komen, zodat niemand zich meer alleen hoeft te voelen. "Mensen waren eerst bang om zich uit te spreken. Nu kunnen ze al die angst en pijn een plekje geven."