Sheetal (23): "Laten we als vrouwen onze plek opeisen en geloven in onszelf"

"Vrouwen zouden meer hun plek mogen innemen in deze wereld. Vaak hoor ik bijvoorbeeld dat vrouwen twijfelen voordat ze hun vraag stellen, zich verontschuldigen omdat ze denken dat ze het niet goed begrepen hebben of omdat ze denken dat ze het al hadden moeten weten. Dit is iets wat mij persoonlijk stoort. We leven misschien in een wereld die wordt gedomineerd door mannen, maar dat betekent niet dat we als vrouwen aan onszelf moeten twijfelen. Integendeel, we moeten juist onze plek opeisen.

Ikzelf heb dit persoonlijk ervaren toen ik op de middelbare school zat. Ik kwam uit een familie van artsen en ik wilde graag naar het vwo. Helaas kreeg ik in groep 8, geheel tegen mijn verwachting in, een mavo-advies. Ik was er kapot van, maar ik heb me niet laten tegenhouden. Ik werd er strijdvaardig van. Ik heb met een heel betoog bij een middelbare school afgedwongen dat ik naar de mavo-havo mocht en uiteindelijk ben ik met een hoog gemiddelde naar de havo gegaan. Het doel om naar het vwo te gaan bleef, omdat ik wist dat ik het kon. Ik deed elk jaar mijn best, maar elke keer gaf de school wel een reden waarom ik toch niet naar vwo mocht. Uiteindelijk ben ik terechtgekomen op het Luzac en heb ik daar alsnog mijn vwo-diploma gehaald tijdens een versneld examenjaar.

Een jaar later kreeg ik een burn-out. Er speelde toen heel veel in mijn leven. Ik woonde niet meer thuis, omdat mijn gezinsleven een puinhoop was. Mijn moeder was seksueel misbruikt door onze huisarts en mijn ouders gingen een paar jaar daarna scheiden. Sindsdien is het altijd een chaos geweest. Als oudste dochter en 'didi' (oudste zus) van mijn broertje en zusje, voelde ik een bepaalde druk. Ik wil voor ze zorgen, ik ben hun voorbeeld. Daar komt deels mijn drive vandaan, maar heeft er ook toe geleid dat ik mezelf kapot heb gewerkt.

Op het moment dat het niet zo goed met me ging, was ik net een studie begonnen in Amsterdam. Ik was die periode heel eenzaam door mijn thuissituatie, maar wilde wel alles uit mijn studentenleven halen. Daarom sloot ik me aan bij een studentenvereniging (SSRA). Ik wist alleen niet wat dat precies inhield, dus ik wist pas wat een ontgroening was toen ik er middenin stond. Ik vond het heel vernederend. Daarnaast ben ik aangerand door iemand van de vereniging. Echter geloofde niemand me en er vonden er geen maatregelen plaats. Het was zo'n traumatische ervaring dat ik besloot weg te gaan uit Amsterdam. Later zag ik dat diezelfde persoon bestuurslid was geworden van de gehele vereniging.

Destijds dacht ik dat stil blijven en mijn verlies nemen de juiste oplossing was, maar nu zie ik dat ik mezelf daardoor juist onzichtbaar heb gemaakt. Dat wil ik nooit meer doen. Ik doe nu een studie Kunstmatige Intelligentie en er lopen vrijwel geen andere vrouwen van kleur hier rond. Daarom besef ik des te meer hoe belangrijk het in zo'n situatie is om jezelf te laten zien en een rolmodel te zijn voor anderen. Dit heb ik onder andere gedaan door voorzitter van de studievereniging te worden.

Een quote die mij heel erg heeft geïnspireerd, is er een van Wim Hof: "Of je nu gelooft dat je iets kan of niet kan, je hebt altijd gelijk". Als we denken dat we iets niet kunnen, dan zal het ook niet lukken. Maar als we denken dat we het wel kunnen en stappen zetten om het te realiseren, dan komen we steeds dichter bij ons doel. Dus laten we als vrouwen onze plek opeisen en geloven in onszelf."

- Sheetal (23)