Verkracht, gemeld en genegeerd

In wat voor wereld leven we?

Uit recente cijfers van de politie blijkt dat het aantal meldingen van seksueel misbruik in 2024 met 5,6 procent is gestegen ten opzichte van 2023. Experts wijzen op verschillende factoren: meer slachtoffers die zich uitspreken, een toename van online dating-gerelateerde misdrijven en een juridisch systeem dat daders nog steeds in bescherming lijkt te nemen. Toch blijft het percentage zaken dat daadwerkelijk tot een veroordeling leidt schrikbarend laag.

Hoe kun je, ondanks alle bewijzen, een verkrachter geen straf opleggen? In wat voor wereld leven we? Een wereld waarin mannen met een bepaalde achtergrond vrouwen kunnen verkrachten zonder reële consequenties? Deze week was een week vol triggers. In ieder geval voor mij, als iemand die helaas seksueel geweld heeft meegemaakt.

Ik liet het maar gebeuren

Zelf ben ik in de zomer van 2022 verkracht. Vanaf dat moment ben ik voorgoed veranderd. Voor die tijd vond ik altijd dat de schuld nooit bij het slachtoffer lag. Maar toen het mij overkwam, kon ik het niet helpen om mezelf de schuld te geven. Waarom heb ik niet fysiek gereageerd? Waarom heb ik niet geschreeuwd? Waarom heb ik na de daad gedoucht en alle sporen uitgewist? Waarom heb ik niet direct aangifte gedaan?

Door therapie heb ik geleerd dat deze gedachten normaal zijn voor slachtoffers. Je zelfwaarde gaat naar beneden, omdat je iets overkwam wat je niet wilde. Toen ik de uitspraken van Spong las, dacht ik even: misschien heeft hij gelijk. Misschien had ik sterker moeten reageren. Maar toen besefte ik: jij bent een man. Makkelijk praten. Nadat ik vijf keer nee had gezegd, werd ik in een handgreep gezet. Ik kon geen beweging maken. Mijn angst was dat hij nog verder zou gaan, dat hij me zou drogeren of zelfs vermoorden. Mijn lichaam bevroor. Ik liet het maar gebeuren.

Ik ben na 48 uur toch naar de politie gestapt. Eerst durfde ik niet, want ik wist van een vriendin hoe zwaar het proces kon zijn. Maar mijn toenmalige baas moedigde me aan. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor. Ze reed om 22:00 uur naar me toe, bracht me eerst naar bevriende agenten om een afspraak te maken met de zedenpolitie en nam me mee naar de nachtapotheek voor de morning-afterpil.

Bij de zedenpolitie kreeg ik meteen te horen dat ik beter een melding kon maken in plaats van aangifte doen. Een aangifte was een lang traject en waarschijnlijk had ik niet genoeg bewijs. Drie weken later werd de zaak gesloten. Ik kwam daar pas na 1,5 jaar achter, toen ik ontdekte dat ik mijn dossier op politie.nl kon inzien.

Systeem laat vrouwen in de steek

Het is niet alleen het misdrijf zelf dat je kapot maakt. Het is het systeem dat je vervolgens door een slopend traject sleept, om je daarna alsnog in de steek te laten. Elke keer dat een verkrachter wordt beschermd door het systeem, geeft dat een signaal af aan andere daders: je komt hiermee weg. Hoeveel vrouwen moeten nog vertellen dat ‘nee’ ook echt nee betekent voordat we serieus genomen worden? Dit is waarom veel vrouwen geen vertrouwen hebben in justitie.

God is groot, want de dader moest uiteindelijk alsnog de gevangenis in voor andere zaken. Tuurlijk doet het pijn, dat hij niet gepakt is voor wat hij mij heeft aangedaan, de straf is er in ieder geval. Ondanks de vriendelijke houding van de politie kon ik mezelf niet ontdoen van het gevoel dat je als slachtoffer bijna altijd verliest. Negen van de tien keer komt er geen oordeel. Mensen twijfelen aan je geloofwaardigheid. En je moet jezelf vanuit de diepste put weer omhoog werken.

Aan iedereen die dit ooit heeft meegemaakt: het ligt niet aan jou. Het ligt altijd aan de dader.