Mijn naam is Zainab en ik ben een Palestijn
- News
- Mijn naam is Zainab en ik ben een Palestijn
Mijn naam is Zainab. Ik ben een dochter, een zus, een vriendin, een docent – en een Palestijn. Hoewel ik in Nederland ben opgegroeid, leeft mijn hart bij mijn volk in Palestina. De pijn, het verdriet, de onderdrukking – het is iets wat mijn identiteit gevormd heeft, en die van elke Palestijn met mij. Zelfs op duizenden kilometers afstand. Want de realiteit is dat ik niet alleen een toeschouwer ben. Mijn volk lijdt, en ik lijd met hen mee.
Van Nakba tot 7 oktober
Als kind groeide ik op met de verhalen van mijn grootouders. Verhalen over de schoonheid van Palestina, onze tradities, onze veerkracht, maar ook over het leed dat mijn volk heeft doorstaan tijdens de Nakba (Arabisch voor 'catastrofe') in 1948. Mijn grootouders, net als vele anderen, dragen die herinneringen na al die tijd nog met zich mee. Mijn opa heeft nog steeds de sleutel van het huis waar hij al decennialang niet meer is geweest. De sleutel staat symbool voor de hoop op onze terugkeer, een belofte dat Palestina altijd in ons hart voortleeft. De aanval van 7 oktober was voor veel mensen een onverwachte schok, maar voor mij voelde het als een pijnlijke herinnering aan de tientallen jaren van onderdrukking die eraan voorafgingen.
Er werden naar schatting 1.200 mensen vermoord bij de aanval van Hamas op Israël. Sindsdien hebben de verhalen van de Israëlische slachtoffers veel aandacht gekregen in nieuwsprogramma’s, kranten en talkshows; het verdriet van Israëlische families is op elk platform zichtbaar. Maar het is nu een jaar later, en ik kan niet anders dan me afvragen: waar is het verhaal van de Palestijnen gebleven? Israëlische slachtoffers krijgen gezichten, namen en uitgebreide verhalen, terwijl Palestijnen vaak slechts als statistieken worden vermeld. We horen over raketten die vanuit Gaza worden afgevuurd, maar waarom horen we niet net zoveel over de blokkades, de dagelijkse vernederingen aan controleposten, de bombardementen op dichtbevolkte woonwijken en de huizen die met de grond gelijk worden gemaakt, soms met hele families erin? Palestijnen lijken enkel voetnoten te zijn geworden in hun eigen tragedie.
Eenzijdige verslaggeving
Als Palestijn in Nederland is het ingewikkeld om je verhaal te vertellen. Elke keer als ik het nieuws kijk, voel ik de afstand tussen de verhalen van Israëliërs en de realiteit van het Palestijnse volk. De dominante verslaggevingen in de media richten zich merendeels op Israëlische ervaringen, wat een beeld creëert waarbij Palestijnen worden gereduceerd tot de "agressors", de veroorzakers van geweld. Het is makkelijk om te wijzen naar de raketten vanuit Gaza, om het geweld te veroordelen, zonder de voorgeschiedenis hierbij in acht te nemen. Ik vraag me af of iemand ooit de tijd genomen heeft om zich af te vragen waarom mensen die al generaties lang vechten voor hun basisrechten, deze nog steeds niet hebben.
Ook hier in Nederland zie ik wat voor effect deze eenzijdige verslaggeving heeft. Artikelen die vaag blijven over Palestijnen die "dood gevonden" worden, zonder details over hoe of waarom, verdoezelen een realiteit die we niet mogen negeren. Deze aanpak, hoe subtiel die ook mag zijn, vertekent het beeld van de realiteit en laat het lijden van de Palestijnen onderbelicht, waardoor belangrijke context en nuances altijd zullen ontbreken.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Systematisch onrecht
De aanval van Hamas op 7 oktober 2024 was zonder twijfel tragisch, maar we kunnen niet blijven doen alsof de geschiedenis van systematisch onrecht tegen de Palestijnen geen rol hierin speelde. Het valt me zwaar om te zien hoe het gesprek telkens weer vastloopt op beschuldigingen van antisemitisme, alsof dat elk kritisch geluid over Israël de kop moet indrukken.
De wereld kijkt toe, maar het is niet meer genoeg om enkel te observeren. We hebben niets meer aan halve oplossingen of symbolische gebaren. Wat we nodig hebben, zijn stappen naar gelijkheid, vrijheid en waardigheid voor iedereen. Zolang die basis ontbreekt, blijven we gevangen in een vicieuze cirkel waarin er enkel verliezers zullen zijn. Vrede is namelijk meer dan de afwezigheid van oorlog, het is de aanwezigheid van rechtvaardigheid, en zonder die rechtvaardigheid zullen we blijven dromen van een toekomst die nooit komt.
De Situatie in Palestina
Israel bezet al tientallen jaren op illegale wijze Palestijns grondgebied. In 1948 vond de Nakba plaats: bijna een miljoen Palestijnen werden toen uit hun huizen en van hun land verdreven. Daardoor zijn er vandaag de dag nog miljoenen Palestijnse vluchtelingen over de hele wereld en dat aantal neemt alleen maar toe. Tot op de dag van vandaag worden huizen vernield en ingepikt door kolonisten, illegale nederzettingen gebouwd, wordt Gaza gebombardeerd en worden Palestijnen gearresteerd als ze enige vorm van verzet tonen.
De Israëlische kolonisatie van Palestina gaat gepaard met dagelijkse mensenrechtenschendingen. "Sinds het midden van de jaren ‘90 van de twintigste eeuw leggen de Israëlische autoriteiten Palestijnen in de Bezette Gebieden steeds strengere beperkingen van de bewegingsvrijheid op", schrijft Amnesty International in een rapport. "Palestijnse gemeenschappen leven geïsoleerd in militaire zones. Elke keer dat ze erin of eruit willen, moeten Palestijnen meerdere speciale vergunningen aanvragen. In Gaza leven 2 miljoen Palestijnen in een humanitaire crisis die is veroorzaakt door een Israëlische blokkade die ervoor zorgt dat zij Gaza vrijwel niet kunnen verlaten."
Apartheid
Amnesty International beschrijft deze mensenrechtenschendingen als apartheid, waarbij twee groeperingen een verschillende behandeling krijgen, gebaseerd op hun etniciteit. Zo verscheen er in het rapport hoe er op grote schaal onrechtmatige onteigening van land en eigendommen van Palestijnen heeft plaatsgevonden, hoe er gedwongen verplaatsing, drastische beperking van de bewegingsvrijheid en onwettige doodslag plaatsvond en hoe Palestijnen het recht op nationaliteit en staatsburgerschap werd ontzegd. "Ons rapport laat de ware reikwijdte zien van Israëls apartheidsregime. Of ze nu in Gaza, Oost-Jeruzalem, Hebron of Israël zelf wonen, Palestijnen worden behandeld als een ondergeschikte raciale groep", aldus Amnesty's secretaris-generaal Agnès Callamard.
